Test: Kawasaki Meguro S1

Mocht je nog nooit van Meguro hebben gehoord, schaam je niet. Opgericht in 1924 staat de Meguro Gear Manufacturing Company weliswaar te boek als de oudste Japanse motorproducent, maar ging in 1964 failliet en sindsdien is er geen enkele Meguro meer van de band gerold. En dat terwijl in de hoogtijdagen het Meguro het tweede Japanse merk achter Honda was. 

De Meguro Gear Manufacturing Company richtte zich in eerste instantie op de productie van versnellingsbakken, tot in 1937 de allereerste motorfiets werd gelanceerd: de Meguro Z97 500cc eencilinder, die door de Society of Automotive Engineers of Japan, Inc. wordt gezien als een van de 240 mijlpalen van de Japanse Automotive Technologie. In de tweede wereldoorlog werd de motorproductie Een brok geschiedenis. Die Meguro welteverstaanbeperkt en werden (moesten) onderdelen voor de vliegtuigindustrie (worden) geproduceerd, waarna in 1948 de productie weer werd hervat en de Z97 werd uitgebreid met 125cc, 250cc en 350cc eencilinders, die elk hun eigen bijnamen kregen die de cilinderinhoud vertegenwoordigden: Regina voor 125cc, Junior voor 250cc en Rex voor 350cc.

Halverwege de jaren ’50 begon Meguro grotere en betere motoren te bouwen. De eerste tweecilinder, de T1 die als bijnaam “Senior” kreeg. De Senior – wat ontwerp betreft zwaar geïnspireerd door de Britse twins uit die tijd – was ontwikkeld als de best presterende motor in Japan. De luchtgekoelde 651cc paralleltwin leverde een topvermogen van 29,5 pk bij 5.200 tpm en was voorzien van een 4-versnellingsbak, goed voor een topsnelheid van 130 km/u. Door toepassing van vlambooglassen met beklede elektrodes en andere productietechnieken konden frame en plaatwerk nauwkeuriger worden geproduceerd.

In 1956 maakte een nieuwe 500cc eencilinder zijn debuut, die de Z7 “Stamina” werd genoemd. De Stamina werd aangedreven door de 498cc eencilinder die oorspronkelijk in de Z97 werd gebruikt, maar nu goed was voor een topvermogen van 25 pk bij 4.400 tpm. Voor wat betreft het rijwielgedeelte had Meguro nu een swingarm-type achterwielophanging gebruikt. De kwaliteit en betrouwbaarheid van Meguro was zo superieur, de Z7 werd samen met de Senior T1 als politiemotor gebruikt, dat voor het eerst de Japanse motorindustrie als een dreiging werd gezien. 

De Z7 Stamina zou het laatste model worden van de Z-familie, waarmee Meguro in 1937 haar motoravontuur was begonnen. In 1960 werd de bijnaam Stamina overgenomen in de Stamina K1, die voorzien was van een nieuw ontwikkelde OHV paralleltwin. De 496cc motor had een boring x slag van 66 x 72,6 mm en leverde 33 pk bij 6.000 tpm, wat ondanks de kleinere cilinderinhoud 2 pk meer vermogen was dan de Niet normaal de reacties van het publiekSenior T2, de opvolger van de Senior T1. Hij haalde een topsnelheid van 145 km/u. Er was ook een versie met dubbele carburateur te bestellen. 

1960 was ook het jaar dat Kawasaki in beeld kwam. Ondanks de verkoopsuccessen was Meguro, van de honderden fabrikanten die ooit floreerden met de productie van Europese kopieën op dat moment het langstlopende Japanse merk, in financiële problemen geraakt. Meguro ging een samenwerking met de Kawasaki Aircraft Company aan, waarna in 1962 de naam in Kawasaki-Meguro veranderde. Kawasaki zag de commerciële en marketingwaarde van de motorfietsdivisie en besloot in 1964 Meguro helemaal in te lijven. Datzelfde jaar werd ook de Kawasaki 250 Meguro SG gelanceerd, die op de Meguro J (Junior) was geïnspireerd, de eerste Japanse 250cc motor die in 1950 was gelanceerd en dus effectief in Japan het 250ccOpeens ben je sympathiek segment had gecreëerd. De Kawasaki 250 Meguro SG, goed voor een topsnelheid van 120 km/u, bleef tot 1969 in productie en was het laatste model dat de naam Meguro zou dragen.

Tot Kawasaki in 2020 besloot de merknaam een nieuw leven in te blazen en de Kawasaki Meguro K3 lanceerde, een W800 voorzien van Meguro logo’s die opmerkelijk genoeg alleen in Japan en enkele Aziatische landen op de markt is gezet, maar dat even terzijde. En daarmee is de cirkel rond. De in 2011 gelanceerde W800 was namelijk de opvolger van de in 1999 gelanceerde W650, wat op zijn beurt de wedergeboorte was van de 650-W1 die in 1965 als prototype op de 12^e Tokyo Motor Show was gepresenteerd (maar waarvan de productie toen al was opgestart) specifiek voor de Amerikaanse markt. Met de W1, die snelheden boven de 180 km/u haalde en de 0-400m sprint in een recordtijd van 13,8 seconden deed, kreeg Kawasaki wereldwijd erkenning als big-bike fabrikant.