Zero DSR/X to Saint Tropez: de trip

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Nicolas Sonina, Ed Smits

Dag 1: Verdun

Het TFT-display verraadt dat het al bijna half tien in de ochtend is als ik de Zero DSR/X de dijk opstuur. Voor een goede voorbereiding hadden we de motor het liefst een week op voorhand al in huis gehad, met name om een goed beeld te krijgen van de actieradius en de laadtijd, maar dat bleek helaas niet mogelijk te zijn, wat betekende dat we de trip de traditionele Freaks-manier zouden moeten doen – totaal onvoorbereid.
De eerste laadpoging in België gaat het meteen mis. Het laden wordt gestart, maar meteen weer afgebroken. Het was slechts een voorbode op wat onze deze trip allemaal te wachten stond

Dit soort weggetjes hebben we 't liefst, en de DSR/X is daar ook niet vies van, maar  qua tempo schiet het natuurlijk voor geen meter op en da's best lastig als je meer dan 1.300 km te gaan hebt

Snellaadstations bij de Lidl, dá's nog eens vooruitstrevend. Kun je meteen boodschappen doen of, zoals in ons geval, bij de bakker om de hoek een heerlijk stokbroodje gezond eten  Misschien zelfs beter zo, want hoe minder goed voorbereid, hoe eerder je de zwakheden van het systeem zult ontdekken. 

Helemaal onvoorbereid zijn we niet. In de Chargemap app hebben we al mogelijke routes bestudeerd en op basis daarvan in Mydrive kronkelroutes voor de eerste twee dagen gemaakt – dag 1 tot Verdun en dag 2 tot Grenoble, volgens TomTom respectievelijk 412 en 473 kilometer, van wat in totaal een kleine 1.300 km moeten zijn.

Als ik bij Waardenburg op de A2 in het kielzog van een vrachtauto over de Waalbrug rij besluit ik om de afrit bij Zaltbommel niet te nemen, maar tot Den Bosch op de snelweg te blijven en vanaf daar de route weer op de pikken. Al snel vraag ik me af of de optie ‘kronkelroute’ wel een slimme keuze is geweest. De route kronkelt weliswaar, maar dan voornamelijk van dorp tot dorp, waardoor ik me alleen maar in 30- en 60km zones bevind en het dus voor geen meter opschiet. Via de snelweg tot Maastricht was een betere keuze geweest.

Via Boxtel, Oirschot en Reusel passeer ik de Belgische grens richting Balen. De Zero DSR/X heeft zich in de eerste 100 kilometer al tot een aangename reisgezel ontpopt die lange afstanden op het lijf geschreven lijkt te zijn. De zit is super ontspannen en ondanks z’n hoogpoot-DNA krijg ik beide voeten gemakkelijk aan de grond. Wat afgelegde afstand mag het misschien niet echt vlotten, maar dat is meer iets mentaals dan dat ik fysiek vermoeid raak. Na bijna drie uur rijden voel ik me eigenlijk nog zo fris als een konijn op een plein, hoewel mijn maag zich inmiddels wel begint te rammelen. Ik spot een vijftal parkeerplaatsen met laadpaal nabij een hotel, waarvan eentje niet bezet, en besluit dat dit een mooi moment is om mezelf en de Zero te voeden.

Tot tweemaal toe gaat het echter mis en wordt het laadproces om onduidelijke redenen meteen afgebroken. Jammer, 2% erbij, maar wel 15 minuten verloren. Ik neem nog vlug een krentenbollen en vervolg de route naar het geplande laadstation bij een Lidl in Awans nabij Luik, Twee jaar geleden was Verdun het einddoel van ons elektrisch avontuur, destijds met de Zero SR/S, nu zijn we nog maar net iets verder dan een kwart waar ik een half uur later na 189 kilometer de Zero met nog 12% lading aan de paal zet en bij een bakker om de hoek voor een heerlijk vers gemaakte baguette ga, om een uur en tien minuten later met weer met volle maag en 88% prik mijn weg te vervolgen. 

Bij het tweede laadpunt, eveneens bij een Lidl in Neufchateau, besluit ik de route aan te passen. De uitgezette kronkelroute is op zich best een mooie route en de Zero rijdt echt superfijn, maar het schiet voor geen meter op. Na kort met het thuisfront te hebben gebeld, de training van de F1 te hebben gelezen en m’n mail te hebben bijgewerkt ga ik op zoek naar een hotel in Verdun en pas daar de route op aan, ditmaal via “Snelste route, vermijd snelweg”. Volgens TomTom is het 96 km tot het hotel, Ik besluit te laden tot 135 km radius om nu lekker gas te kunnen geven. Na veertig minuten laden (van 24% tot 78%) wordt het laatste deel van de etappe aanvaard, om – na onderweg nog wat toeristische foto’s te hebben gemaakt – uiteindelijk om kwart voor zeven met nog 14% restlading bij het hotel te arriveren, waar de Zero aan een laadpaal kan worden gezet.  

Dag 2: Bourg-en-Bresse

Na een heerlijke nachtrust en een voor Franse begrippen stevig ontbijt is het iets na half negen als ik het hotel weer achter me laat. Doel van vandaag is Grenoble, via de geplande 473 km kronkelroute, waarin 2 laadpunten zijn opgenomen. De route is bizar afwisselend, van prachtige kronkelwegen alsof ik in het Zwarte Woud aan het rijden ben, tot enorm uitgestrekte glooiende landschappen – het agrarische gebied dat ook wel de Franse graanschuur van Europa wordt genoemd. Het gebied is zó waanzinnig mooi, Van de nood een deugd maken. Deze paal zagen we 't liefstuitgestrekt en verlaten (en daarmee ook ontzettend rustgevend) dat ik veel vaker stop dan eigenlijk de bedoeling is.

De lucht wordt steeds dreigender, maar volgens buienradar zal het hooguit een klein buitje zijn. Als het niet veel later de sporadische regendruppels uitmonden in een serieuze bui en ik in een klein dorpje een laadpaal spot besluit ik te stoppen en te laden. In principe nog lang niet nodig, maar beter een kwartier schuilen terwijl de motor aan de laadpaal staat, dan in de regen rijden. De paal lijkt er geen zin in te hebben, maar bij de vierde poging wordt het proces in gang gezet.

Wanneer ik een half uur later de weg weer vervolg zijn de wegen nog nat en vies van de trekkers die net hebben geoogst, maar breekt de blauwe lucht alweer door. Vanaf nu zal het alleen maar beter worden tot aan Saint-Tropez. Als de TomTom me leert dat er nog iets meer dan 300 kilometer zijn te gaan verwacht ik elk moment in het dorp van de geplande laadstop te arriveren, tot TomTom me ineens weer terugstuurt en zegt dat er nog 328 kilometer zijn te gaan. Zou ik dan ergens een afslag hebben gemist? 

Met nog 29% prik in de batterij wordt rond het middaguur het laadpunt in Nogent bereikt. Laden, lunchen en weer gaan met die banaan is het idee, maar de Avia laadpaal accepteert mijn twee laadpassen (Plugsurfing en ANWB/Eneco) niet. Gelukkig staan we ditmaal bij het tankstation van een Citroen garage, waardoor we binnen even navraag kunnen doen. Of we hun pas niet mogen gebruiken, uiteraard voor betaling. De medewerker zegt niet over een laadpas te beschikken, maar nog voor ik de laadkabel weer opgeborgen
Da's nou het voordeel van pionieren. Mag je gratis laden met de pas van de zaak. Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen met je benzine slurpende motor heb komt hij samen met z’n baas naar mij toe gelopen met een laadpas in zijn hand. “Alsjeblieft, onze laadpas. Onze service, we hoeven er niks voor te hebben. Als je straks klaar bent, doe de pas dan maar in de brievenbus.” Kijk, dát noemen we nog eens service.

Vanuit Nogent is het zo’n 140 kilometer tot de volgende laadstop in Saint-Vit, maar daar tweeënhalf uur later gearriveerd begint de tegenspoed pas echt. De laadpaal heeft een afdekplaatje net als een kindvriendelijk stopcontact, maar blijft continue een foutmelding geven dat de connector niet goed is aangesloten. Na 7 onvruchtbare pogingen gooi ik in de handdoek in de ring en besluit door te rijden naar Besançon 10 kilometer verderop. Dat ligt weliswaar niet op route, maar volgens Chargemap zijn d’r wel laadpalen genoeg.

De eerste laadpaal bij een Lidl supermarkt is zó klantonvriendelijk dat ik geen flauw idee heb hoe deze werkt, de tweede vijfhonderd meter verderop tegenover een KFC blijkt defect te zijn. De moed begint me langzamerhand in de schoenen te zakken, maar palen genoeg dus door naar de volgende, die bij een Volvo dealer blijkt te staan. Ook deze krijgen we niet aan de praat.
Zeg wat je wilt van de Fransen, maar behulpzaam zijn ze wél

Het wrange is dat ik laadpaal bij de Alfa dealer ook in de app had gezien, maar voor die bij de Volvo was gegaan omdat die dichterbij was. Had me een uur gescheeld (maar dan had ik wel minder verhaal gehad). Gratis laden 's avonds op een dorpsplein is altijd fijn De laadpas wordt weliswaar geaccepteerd, maar daarna volgt een melding in het scherm waar ik helemaal niks van snap. In de showroom spreek een verkoper aan die meteen bereid is mij te helpen, zich bij het echtpaar op leeftijd excuseert waarmee hij in verkoopgesprek is, en met zijn eigen pas een poging doet, maar dezelfde melding krijgt en daar geen antwoord op heeft. 

Hij komt echter met een oplossing, opent de schuifdeuren van de showroom en zet een Volvo aan de kant, zodat de Zero in de showroom laden kan. Weliswaar helaas met slechts 3,2 kW, maar het is beter dan niets en echt superveel hoeft er van mij ook niet bij, als ik maar weer in de veilige zone zit. Bij 20% batterij bedank ik hem voor de vriendelijke service, de koffie en het gebak en stel de navigatie in op een Alfa dealer een kleine 5 kilometer verderop, die meerdere palen heeft staan. 

Voor het eerst zit het me vandaag mee, mijn Plugsurfing pas wordt geaccepteerd, waarna met een snelheid van 12,4 kW de batterij van de DSR/X weer wordt gevuld. Damn, was ik hier maar meteen naar toe gegaan, dat had mij minstens een uur gescheeld. Maar misschien heb ik te vroeg gejuicht, de groten stalen poort tot het terrein gaat volgens het bord al om 17:30 uur dicht, wat betekent dat ik nog minder dan 10 minuten te laden heb. De verkoper binnen stelt me echter gerust: de zaak sluit in principe om 18:00 uur, maar gezien de hoeveelheid werk zal het waarschijnlijk pas 18:45 uur zijn. 

Met de Zero aan de laadpaal gebruik ik de tijd om een nieuw plan te maken. Grenoble is duidelijk geen haalbare kaart meer, maar het 150 kilometer zuidelijk gelegen Bourg-en-Bresse zou te doen moeten zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen besluit ik langer


De landbouwvelden zijn enorm uitgestrekt. Welkom in de graanschuur van Europate laden dan strikt noodzakelijk zou zijn, ook al loopt de laadsnelheid boven de 80% steeds harder terug. Na iets meer dan een uur en weer 98% lading begin ik aan het laatste deel van de tweede etappe. TomTom geeft een reistijd aan van ruim tweeënhalf uur, wat betekent dat ik pas na zonsondergang mijn bestemming zal bereiken. Had ik nu toch maar m’n heldere vizier meegenomen.

De duisternis is aan het invallen als ik met nog iets meer dan 20 kilometer te gaan in een klein dorpje een laadpaal bij een verlaten parkeerplaats spot en meteen besluit om even bij te laden, wat mij de tijd geeft om een hotel voor de nacht te gaan zoeken. Het geluk straalt me tegemoet, de paal blijkt gratis en met 11 kW laadsnelheid gaat het geeneens traag, waardoor tegen de tijd dat ik een hotel heb geboekt de batterij alweer 62% range heeft. Als rasechte Nederlander was ik het liefst voor de volle 100% gegaan, want gratis, maar de extra tijd die me dat zou hebben gekost is mij te lang. Het gaat inmiddels richting 21:00 uur en ik vind het wel mooi geweest.  

Het B&B hotel blijkt fonkelnieuw en van meer dan laadpaal-parkeerplekken te zijn voorzien, waarvan de laadpalen uitblinken in afwezigheid: de aanleg heeft vertraging opgelopen. Laden aan het stopcontact is helaas geen optie en om morgen toch met een volle batterij te vertrekken ga ik in het centrum op zoek naar een paal, wat een mission impossible blijkt te zijn. Palen genoeg, da’s niet het probleem, maar geen enkele die mijn pasjes accepteert. Terug in het hotel stuur ik de EV-voorvechter en pionier Andrew Thijssen een paar berichten, meer uit frustratie dan dat ik verwacht antwoord op dit late tijdstip antwoord op m’n vragen te krijgen, maar hij blijkt een late vogel en komt niet alleen met wat zeer nuttige tips, maar ook met een lijst met palen waarmee ik Saint-Tropez moet kunnen halen. 

Dag 3: Sisteron

Een van de tips die ik gisteravond kreeg was om in Google Maps te zoeken op ‘EV Charger’, wat een Shell laadstation 200 meter van het hotel heeft opgeleverd. Wel vreemd dat dat in de andere apps niet werd getoond, maar goed. Zero aan de lader zetten, om dan zelf nog even terug naar bed te gaan, maar hoe ik in de duisternis ook zoek, het laadstation is onvindbaar. Moet zeker nog gebouwd worden.Er zit niets anders op de spullen te pakken en de bepakt en bezakt de zoektocht voort te zetten. TomTom Dit is waarvoor je naar Zuid-Frankrijk wilt gaannavigeert me naar de tweede paal 3 kilometer verderop die gelukkig wel bestaat, maar helaas mijn pasjes niet accepteert, maar de volgende paal 5 kilometer verderop op een totaal verlaten parkeerterrein van een Carrefour supermarkt is mij wel goed gezind. Het is ondertussen al licht geworden, maar met 7:15 uur nog steeds behoorlijk vroeg, wat betekent dat ik rond 8:30 nu toch echt wel aan het rijden moet zijn.

Met de Zero aan de stekker ga ik zelf voor een frisse ochtendwandeling en ontdek op steenworp afstand een autowasserette met twee wasboxen. Dat komt goed uit, de regen van gisterochtend heeft de DSR/X behoorlijk vies gemaakt en voor de foto’s is het straks wel zo fijn als ‘ie weer mooi blinkend is. Terug bij de Zero blijkt de laadsnelheid al onder de 7 kW te zijn gezakt, waardoor ik besluit niet langer te laden dan strikt noodzakelijk is. Volgens TomTom is het 150 kilometer tot de laadpaal in
Soms zit het mee, soms zit het tegen. Palen die je pasjes niet accepteren (li) of defect zijn (re) is irritant, op een pleisterplaats stekkeren terwijl je een broodje nuttigt maakt dat weer goed

Grenoble, dus als de Zero na 3 kwartier met alweer op 80% zit breek ik het laden af. Dit zou voldoende moeten zijn.

Ik neem me voor om bij te prikken als onderweg een laadpaal mijn pad kruist, maar dat valt niet mee. Tweemaal toont het TomTom display een laadpaal die in echt niet bestaat en de Lidl-laadpaal die ik wel spot accepteert mijn pasjes niet. Uiteraard lopen daarna de restkilometers veel harder terug dan me lief is, waardoor het kielekiele wordt en ik in het zicht van de haven alsnog voor een extra paal moet gaan. Het scheelt, een paar kilometer verderop zitten er enkele op een kluit, maar wéér zit het me niet mee: de paal bij de Ford dealer is exclusief Ford en ook die bij een supermarkt accepteert de pasjes niet, terwijl van een derde paal de 22kW laadkant defect blijkt te zijn. Er zit niets anders op dan door te rijden, maar door in de TomTom van snelste naar kortste route te switchen wordt de afstand tot onder de restkilometers van de batterij teruggebracht. Bekomend voordeel is dat de route vanaf hier bijna geheel door de bebouwde kom gaat, waardoor het verbruik slinkt en de marge tot een gezonde 5 kilometer groeit.

Maar we zijn er nog niet. Even later wordt vlak voor m’n neus door een aantal gasten in oranje hesjes bij een kruising de weg afgezet, maar ik doe net alsof ik ze niet begrijp en wacht m’n kans af om er tussendoor te glippen. Als ik even later vanuit zijstraten alweer verkeer spot haal ik opgelucht adem. Dat had slechter kunnen uitpakken, nu een omleiding rijden had me waarschijnlijk zwaar in de problemen gebracht. Met exact 1% restlading sluit ik de Zero om 11 uur aan de laadpaal aan,
Mocht  je je afvragen waar toch dat spreekwoord "als God in Frankrijk" vandaan komt

dan is hier je antwoord

Man, wat is het hier toch gaaf

je kunt blijven stoppen om foto's te maken. Maar goed dat dát tegenwoordig digitaal gaat
Absoluut de moeite waard: Sisteron

en ga zelf op een bankje verderop ontbijten, want dat was er vanochtend bij ingeschoten. Terwijl ik van mijn ontbijt geniet gebruik ik de tijd om mijn aantekeningen op mijn telefoon bij te werken en tegen de tijd dat ik al m’n ervaringen heb bijgewerkt blijkt de batterij alweer bijna helemaal vol te zijn. Dat schiet op.

Het is nog 320 kilometer tot Saint-Tropez, wat in principe gemakkelijk te doen moet zijn, maar omdat ik pas over twee dagen heb afgesproken met de fotograaf en het mooiste deel van de route nog moet komen besluit ik het rustig aan te doen en bij de volgende laadpaal in Sisteron voor een hotelovernachting te gaan. Het is tenslotte zondag en om 15:00 uur is de start van de F1 in Singapore, dus dat wordt m’n nieuwe doel. 

Het genieten begint nu echt, de Rhône-Alpes is een waanzinnig mooi gebied, een waar walhalla voor motorrijders die hier vandaag dan ook massaal aanwezig zijn. Het is niet voor niets zondag. De route slingert mooi tussen de bergen door en ik geniet ten volle. Wat is het hier toch ontzettend mooi en wat rijdt het toch een stuk relaxter als je weet dat je alle tijd van de wereld hebt om het einddoel van de dag te bereiken. Nog maar net weer een goed uur op pad spot ik een riante rustparkeerplaats met snackbar én laadstation en besluit tot een korte stop, om in de stralende zon van een vers stokbroodje gezond te genieten terwijl de Zero aan het stekkeren is. Mazzel trouwens, want precies op het moment dat ik de motor bij het laadstation parkeer volgt een Française met een elektrische Hyundai, die ook type 2 wil laden, maar nu dus achter het net vist. Een minuut later en het was andersom geweest.

Terwijl ik van mijn lunch geniet zoek ik een hotel in Sisteron. Volgens TomTom heb ik nog 90 km te gaan en met weer 80% batterij hoef ik me nu écht geen zorgen meer te maken. De prachtige bergwegen vragen erom en ik weersta de verleiding niet, geef de DSR/X flink de sporen en voel me net als een kind in de snoepwinkel. Een Z900 heeft bij een stoplicht geen schijn van kans, de eerste GS wordt netjes buitenom gepasseerd, waarna nummer 2 bij het aanremmen van een haarspeldbocht het volgende slachtoffer is en mij bij het uitaccelereren als kleine stip aan de horizon ziet verdwijnen. Sorry dat ik het even niet kon laten, maar tegenover een elektrische motor heb je met je GS (of welke andere verbrandingsmotor dan ook) in de bergen geen schijn van kans. 

Het is net na drieën als ik bij het hotel arriveer en zie dat de laadpaal aan de overkant staat. Da’s nog eens mazzel hebben, ik sluit de Zero meteen aan en stel het laden in op 110% (een van de tips die ik gisteravond heb gehad). Dat geeft mij morgen extra prik om via een omweg naar Saint-Tropez te gaan, via de Gorges du Verdon. 

Dag 4: Saint-Tropez

Het einddoel is in zicht. In de TomTom een 216 kilometer lange route via de Gorges du Verdon gemaakt, maar volgens enkele Zwitserse motorrijders gaat het vandaag regenen. Ditmaal zit het me echter mee, de uitgezette route is echt schitterend mooi, ik geniet met volle teugen van de Provence, de wegen en de DSR/X, die voor dit soort wegen gemaakt lijkt te zijn, en rijd precies om de regenbuien heen.
Mocht je ooit in de buurt zijn, dan is dit een must: de Gorges du Verdon

Is het geen plaatje?

Er zijn slechtere manieren om de dag door te brengen Af en toe natte wegen, niet meer dan dat. Rijden in de bergen blijkt ook een zeer gunstig effect te hebben op de actieradius. Gaf de Zero bij vertrek nog 188 kilometer actieradius aan, het is daarna alleen maar toegenomen in plaats van teruggelopen. En dat is ergens begrijpelijk, de hoeveelheid energie die je bergop verbruikt weegt niet op tegen de energie die je bergaf weer terugwint als je ‘m in de ECO-modus hebt staan. Pas na 25 kilometer heb ik de extra 10% lading opgesoupeerd, op deze manier haal ik Saint-Tropez wel.

Bij de Gorges du Verdun raak ik in gesprek met een groep Duitse motorrijders, die me het hemd van het lijf vragen en het zeer stoer vinden dat ik dit avontuur aandurf en zeer onder de indruk zijn van het design de DSR/X. Vanuit de Gorges is het nog maar een klein stuk tot Castellane, waar ik wil lunchen en stekkeren, maar vis achter het net. Van het enige laadstation is de type 2 laadkabel al bezet, waardoor ik besluit om maar verder te gaan.

Net buiten Castellane stuurt TomTom me rechtsaf een prachtig vers geasfalteerd bergweggetje op, dat zó ontzettend smal is dat het voor campers en caravans verboden is. De weg slingert stijl omhoog, waardoor de actieradius in rap tempo terugloopt, maar bergaf wordt dat weer helemaal gecompenseerd. En alsof die route nog niet mooi genoeg is, blijkt er na 17 km in een klein gehucht een laadpaal te staan van het type waarvan ik inmiddels weet dat ‘ie mijn laadpas accepteert. Stekkeren, aantekeningen maken en lunchen, hoewel ik dat laatste wel uit eigen proviand moet doen, Als een vis in het water...het aan de parkeerplaats gelegen restaurant (met prachtig uitzicht op de kloof) is namelijk gesloten. 

Het laatste deel van de route gaat net zo voortvarend als de afgelopen anderhalve dag. Jammer dat de infrastructuur hier in Frankrijk nog zo’n Janboel is, laat Brussel zich dáár druk over maken in plaats van een laadkabeltje van een iPhone. Richting de kust gaat het alleen maar bergaf, waardoor de range maar blijft groeien. Grappig, vlak en rechtdoor is de actieradius soms echt wel een dingetje, zeker wanneer je harder dan 100 km/u gaat, maar in de bergen is de Zero helemaal in z’n element. Wat verbruik én rijervaring betreft. In de haven van Saint-Tropez reken ik uit dat ik de 232 kilometer die ik uiteindelijk heb afgelegd op exact de 110% batterijcapaciteit heb gedaan. Met een tevreden gevoel ga ik ’s avonds naar bed, dit is ons toch maar mooi weer gelukt, in 4 dagen tijd over de mooiste wegen binnendoor naar Saint-Tropez, morgen met de fotograaf op pad en dan rap naar huis.

Dag 5: Bourg-en-Bresse

Na alle opties nog eens goed op een rij te hebben gezet was ik gisteravond al tot de conclusie gekomen dat hier nog een dag blijven eigenlijk geen optie is. Via de snelweg gaat de rijsnelheid weliswaar flink omhoog, maar zal de actieradius vermoedelijk omgekeerd evenredig dalen en volgens de app zal ik om (type 2) te laden telkens de snelweg moeten verlaten.
Laden bij de eindbestemming schiet lekker op (zeker wanneer je op 110% laden kunt), maar heeft ons wel tweemaal 6 euro voor 'laadpaalkleven' gekost

Het voordeel van elektrisch: door de smalste weggetjes van Saint Tropez

Zonder dat er ook maar iemand is die zich daar druk om maakt

Zelfs de politie deerde het helemaal niks Dat schiet niet op en daar komt nog bij dat ik mijn wederhelft heb beloofd om op donderdagmiddag weer thuis te zijn. Door vandaag al de terugreis te aanvaarden win ik de halve dag die ik donderdag mis en dát is meteen mijn uitdaging: in twee dagen van Saint-Tropez naar huis.

Als gevolg van de drukke ochtendspits heeft fotograaf Nicolas wat vertraging opgelopen, maar de fotoshoot gaat gelukkig wel lekker vlot, waardoor tegen elf uur al koers richting de bergen kan worden gezet, om nog flink wat rijfoto’s te maken. Nicolas kent hier de weg en dat scheelt enorm veel tijd, waardoor ik hem al om iets voor enen de hand kan schudden en de trip naar huis kan aanvaarden.

Ondanks 36 keer op en neer voor de lens van de camera zit de actieradius van de DSR/X nog steeds boven de nog te rijden kilometers tot Sisteron, waar ik de Zero weer aan de lader wil zetten, om vandaaruit via dezelfde route als de heenweg naar Grenoble te rijden. Wanneer TomTom me echter een alternatieve route voorstelt die sneller en korter is maak ik de cruciale fout deze te accepteren. Gaandeweg constateer ik namelijk dat de route nu niet meer via Castellane gaat, maar iets westelijker langs het prachtige meer van Verdon. De route is echt prachtig mooi - wat is dit deel van Frankrijk toch gaaf - maar het betekent dus wel dat even stekkeren in Castellane nu geen optie is.

Ondanks dat Sisteron in principe te zoen moet zijn besluit ik om bij de eerste de beste paal die in de TomTom verschijnt even te stekkeren, maar het is alsof de duvel ermee speelt: ze zijn ofwel onvindbaar, ofwel accepteren ze m’n pasjes niet, tot ik met nog 22 kilometer te gaan in een klein dorpje een camperparkeerplaats met laadpaal spot van het type waarvan ik inmiddels weet dat ‘ie mijn pasje accepteert. Na 203 kilometer zet ik de Zero met nog 10% restlading Net als we denken dat 'r krap wordt is de redding weer nabij. Toch blijft het wel een avontuur(vanaf 110% dus effectief 100% verbruikt) aan de paal, om een klein uur later met weer 83% prik mijn route te vervolgen. Het is inmiddels vier uur in de middag, maar Grenoble gaat absoluut lukken vandaag.

Ondanks dat het vandaag alweer dag 5 van de trip is en we best lange dagen hebben gemaakt voel ik me nog steeds superfris en boordevol energie, wat deels ook de DSR/X te danken is. De ontspannen zit, het goede zadel waar je het probleemloos een lange dag op vol kunt houden, z'n uitstekende stuureigenschappen en niet te vergeten z'n elektrische aandrijving. Ja, je leest het goed. geloof het of niet, maar het is opmerkelijk hoeveel relaxter een elektrische aandrijving rijdt. Zo relaxt, dat Ik besluit om mijn grens te verleggen: niet Grenoble, maar Bourg-en-Bresse wordt mijn einddoel voor vandaag, waar ik de tweede dag heb overnacht en van waaruit ik gemakkelijk in een dag naar Saint-Tropez had kunnen rijden, als ik het dag 3 niet rustig aan had gedaan. Nu kan ik bewijzen dat dat inderdaad zo is.

Zo’n 60 kilometer voor Grenoble las ik nog een kleine pauze in om bij een rustparkeerplaats de Zero bij te laden, raak (voor de zoveelste keer) in gesprek met lokale Fransen die me het hemd van het lijf vragen. Ik ga alvast op zoek naar een hotel, maar stel het boeken ervan tot Grenoble uit. Wanneer ik twee uur later om iets voor half acht Grenoble heb bereikt en de Zero weer aan de laadpaal zet (dezelfde als de Vanmorgen gaf 'ie 318 kilometer radius in het displayheenweg) besluit ik om met het reserveren te wachten tot in Bourg-en-Bresse. Het is inmiddels donker en op de heenweg is me dat ondanks donker vizier weliswaar prima afgegaan, maar dat was toen nog geen half uur en nu heb ik nog een kleine 150 kilometer te gaan. 

Ondanks de afwezigheid van straatverlichting en bermpaaltjes valt het rijden in het pikkedonker me alleszins mee, maar het begint wel af te koelen waardoor gaandeweg ondanks Pinlock m’n vizier begint te beslaan. Dan maar met open vizier rijden en door met een hand op de tank zo dicht mogelijk achter het scherm te kruipen is dat prima te doen. Twee uur en een kwartier duurt de 146 kilometer trip door de duisternis tot de Carrefour in Bourg-en-Bresse, waar ik de Zero weer aan de lader zet en op zoek ga naar een hotel. Het is inmiddels half elf en de enige optie die ik op dit late tijdstip nog heb is een IBIS hotel aan de tolweg A40, We weten het, we vallen in herhaling, maar wat is het hier toch gaaf. En wat rijdt die DSR/X toch lekker. In de bergen komt elektrisch pas écht tot z'n rechtmaar gelukkig voor mij is er ook een achteringang. Reserveren en op naar het hotel, om bij de doodlopende weg naar het hotel bij een gesloten hek te stranden, maar twee telefoontjes later komt iemand om het hek open te doen. 

Bij het hotel loop ik naar de vriendelijke meid die voor mij het hek heeft opengemaakt, bedank haar nogmaals en vertel, al wijzend naar de Zero, dat ik met een elektrische motor op pad ben en vraag haar of ik die ergens zou kunnen laden. Ze wijst naar een stopcontact aan de muur naast een raam en vraagt of ik daar wat mee kan. Mijn dag kan niet meer stuk, zet de Zero voor het raam en steek de 220V laadstekker in het stopcontact, morgenvroeg weer met 110% lading op pad. Ik neem nog een broodje en een biertje in het restaurant en ga daarna moe maar voldaan naar bed. Het is me toch mooi gelukt: 525 kilometer helemaal binnendoor van Saint-Tropez naar Bourge-en-Bresse in één dag tijd. 

Dag 6: naar huis

Ondanks dat het uiteindelijk pas na middernacht was voordat ik m’n ogen sloot, is het nog vroeg als ik weer wakker word. Ik check vlug in de Zero-app wat de status van de batterij is en zie dat ‘ie met 110% lading klaar voor de strijd is. Volgens Google Maps is het nog 822 km tot thuis en nu het me gisteren is gelukt om vanaf 13:00 uur 450 km geheel binnendoor af te leggen, waarvan een deel via kronkelwegen, zou vanaf hier in één dag naar huis haalbaar moeten zijn. Over de N83 en N57 via Besançon en Epinal richting Nancy, om vervolgens via de snelweg naar Metz, Luxemburg en Luik naar Nederland te rijden, Dat wordt het plan. 

Metz is volgens Google Maps ruim 400 kilometer, wat in principe met twee keer laden te doen is. Besançon heeft me op de heenweg niet veel geluk gebracht, maar inmiddels gaat het zoeken naar palen me veel beter af en ik heb alle vertrouwen dat het ditmaal geen issue zal zijn. Met verve de meest ongezellige laadplek, maar we raakten wél weer in gesprekDan doorrijden tot Epinal weer 150 kilometer verderop, wat mij de ruimte geeft om pas voorbij Metz weer te laden en hoe verder dat ik dan kom, hoe groter de kans om met één laadstop in België Nederland te kunnen bereiken.

Na amper twee uur rijden is rond 10:30 uur Besançon bereikt. Ik stop op een parkeerplaats en check voor laadpalen, zie dat er vlak voorbij de snelweg een aantal zouden moeten zijn en stel de navigatie in op de dichtstbijzijnde iets meer dan 8 kilometer verderop, aan de gevel van een bedrijfsgebouw waar aan de borden te zien keuringen van vrachtauto’s worden gedaan. Saaier dan dit wordt het niet, dus besluit ik de tijd te benutten om even een gezonde wandeling te maken. Weer terug bij de Zero raak ik in gesprek met enkele medewerkers van het bedrijf, waardoor het stiekem toch later dan de bedoeling is voordat ik de laadstekker opberg en mijn route vervolg.

Met de batterij weer op 87% rijd ik in een ruk door naar Epinal, waar ik bij de eerste de beste laadpaal stop die in het scherm van de TomTom opduikt en die meteen herken als van het type dat mijn pasjes niet pakt. Even checken voor de zekerheid, maar inderdaad, hij pakt beide pasjes niet. Volgens Google Maps is er een Carrefour laadpaal iets verderop, waar ook een McDonalds blijkt te zijn. Da’s mooi, de Dit is echter gebruikelijker. Laden bij de parking van het winkelcentrum Zero aan de stekker en in de tussentijd zelf lunchen bij de Mac. Terwijl ik van m’n lunch geniet pak ik de laptop erbij om mijn mail te checken, mijn aantekeningen bij te werken en een laadstation te zoeken zo ver mogelijk boven Metz. Het is inmiddels al 15:15 uur en ik ben nog niet op de helft, maar vanaf hier is het zo’n 60 kilometer tot de snelweg bij Nancy en vanaf daar zal het hopelijk een stuk vlotter gaan. 

Nu is snelweg rijden in principe het meest ongunstige scenario omdat vanwege de hogere snelheid het verbruik toeneemt, in mijn geval ook nog eens exponentieel veel vanwege de kofferset, maar door in het kielzog van vrachtauto’s te gaan rijden ben ik overtuigd dat te kunnen compenseren. Achter de eerste de beste vrachtauto zie ik in het TFT-display meteen het effect: bij snelheden van tussen de 90 en 100 km/u loopt de verbruiksindicator met ongeveer een derde terug. Waar het bij elke ICE-motorfiets niet in me op zou komen om als een sufkut achter vrachtauto’s te gaanOm ondertussen zelf van een overheerlijke en vooral ook gezonde lunch te genieten  tokkelen, merk ik dat het me ditmaal helemaal niet stoort. Omdat een elektromotor bij elk toerental gelijk voelt en je dus 15 of 150 km/u rijdt. 

Vlakbij Nancy gaat het even behoorlijk stijl bergaf, waardoor het tempo even flink kan worden opgevoerd zonder dat het ten koste van de actieradius gaat, waarna ik bij een 110 km/u rijdend Belgisch busje met caravan aanhaak. Het rijden gaat nu echt supervlot en ik raak steeds optimistischer dat het me gaat lukken om vandaag thuis te komen, tot ik voorbij Metz de snelweg verlaat en de pechduivel weer keihard toeslaat. In het dorpje is een netwerk aan laadpalen uitgerold dat mijn pasjes niet accepteert, maar dat volgens Google Maps wel zou moeten doen. Bellen met het telefoonnummer op de paal biedt geen uitkomst, de vriendelijke Française spreekt alleen Frans. 

Met richting het noorden geen laadpalen in de buurt zit er niets anders op dan terug richting Metz te gaan, waar mijn zoektocht eindigt bij een hotel dat over een eigen laadpaal beschikt. Ondanks geen kamer te hebben gereserveerd geeft de receptioniste mij de laadpas, maar de stomme paal weigert dienst. De tweede (commerciële) paal accepteert mijn pasje gelukkig wel en Met nog 8% batterij kan de Zero weer aan het laden worden gezet. De zoektocht heeft me bijna een uur gekost en het wrange is ook nog eens dat ik nu precies bij die laadpaal Het had ons meer dan een uur gescheeld als we meteen naar deze hadden genavigeerd. Maar ja, je denkt tijd te winnen door nog iets langer door te rijden en precies dán gaat het missta die ik in eerste instantie had gekozen, voordat ik besloot dat ik best nog iets verder door zou kunnen rijden. Mijn volgende laadstop vlakbij een afrit van de E25 ter hoogte van Manhay is nu 170 kilometer verderop, wat hoewel iets verder in principe nog steeds makkelijk te doen zou moeten zijn. Vanuit Epinal heb ik nu per slot van rekening ook 173 kilometer afgelegd. 

Het is inmiddels 19:00 uur als ik met een fikse vertraging koers richting de Ardennen zet. Binnen enkele minuten kan de snelweg weer worden opgedraaid, om vervolgens weer bij de eerste de beste vrachtauto aan te haken. De duisternis treedt in en het wordt steeds rustiger op de weg, als met nog zo’n 60 kilometer te gaan de snelweg zich splitst en zowel de vrachtauto voor als achter mij links richting Brussel gaat en ik de enige ben op de rechterbaan richting Luik. Niemand voor me en niemand achter me, waardoor ik toch een beetje nerveus begin te worden. Ik lig wat radius betreft weliswaar nog steeds op schema, maar vanaf nu gaat het wel stijl bergop en bergaf en ik heb geen flauw idee op welke hoogte mijn eindpunt ligt. 

Zonder sleepje loopt de actieradius zienderogen terug en komt steeds dichter in de buurt van de restkilometers van de TomTom. Een laadpaal dichterbij kiezen is een optie, maar die ligt verder van de snelweg af en dus besluit ik, koppig als ik ben, het erop te wagen. Ik pas mijn snelheid iets aan en kruip weer strak achter het scherm om mijn vizier weer open te kunnen doen. En als 't dan mis gaat... denk je 't nét te hebben gered, heeft de oetlul voor je de connector van het laadstation kapot gemaakt door 'm met bruut en lomp geweld te verwijderen terwijl 'ie nog vergrendeld is. En bedankt hèHet gaat gewoon lukken en al zakt de status van de batterij terug tot 0%, leeg is bij elektrisch is nooit helemaal leeg, naar schatting kom je dan nog altijd zo’n 20 kilometer ver. 

He is exact 21:00 als ik met nog exact 4% batterij de snelweg verlaat en een minuut later de Zero voor het Allegro laadstation bij een Total tankstation parkeer, dat de rolluiken nét sluit. Jammer, een bak koffie had er nu wel in gegaan, maar ik ben net te laat. Als ik de connector van het laadstation in de Zero steek voel ik meteen dat deze los zit, maar schenk er geen aandacht aan, totdat het laatstation na activeren meteen een storing aangeeft. Het zal toch niet... drie pogingen later vrees ik met grote vreze dat de connector kaduuk is, wat even later door de telefonische helpdesk van Allegro wordt bevestigd. De laadstekker is stuk en er zal een monteur moeten komen om 'm te repareren, wat een dag of 2-3 zal gaan duren.

Ik check mijn opties. Het is hier niet bepaald dicht bezaaid met laadpalen, volgens Google Maps zou er eentje 4 kilometer verderop moeten zijn, maar dan moet die ’t wél doen. Ik spreek twee gasten aan en een van hen komt met het idee om bij een vrachtauto te laden. De enige chauffeur Het is echter nooit zo donker of het wordt wel weer licht. Dat zei mijn wijlen schoonvader altijd en de beste man heeft gelijk gehad. Mijn redder in nood, de 33-jarige Yohan. Er zijn gelukkig nog goede mensen op deze aardklootdie nog wakker is wil me graag helpen, maar de generator in zijn truck levert te weinig ampères om het laadproces in gang te zetten. Na een kort overleg komen de twee met plan B: bij een woonhuis iets verderop vragen of we daar mogen laden en als dat niet lukt, bij een van hen 8 kilometer verderop thuis te laden. 

Het is al na tienen als ik bij het woonhuis aanbel. Het blijft donker, maar bij de tweede poging wordt de deur opengedaan, waarna de jongen van de pomp voor mij het woord doet en de bewoner vriendelijk knikt. Nog geen twee minuten later staat de Zero aan het stopcontact en raak ik met behulp van Google Translate in gesprek met de supervriendelijke 33-jarige Yohan. “Als ik me in jouw situatie zou bevinden zou ik ook blij zijn als iemand mij zou helpen, dus is het voor mij vanzelfsprekend om jou nu te helpen”, zegt hij. Niet alleen staat hij erop dat ik pas vertrek als ik 10% lading heb, maar zegt een kabelhaspel en ligstoel voor de garagedeur klaar te zetten, zodat ik eventueel bij hem op de oprit verder kan laden, mocht ik er niet in slagen een laadpaal te vinden. Wat een aardige gast!

Met 10% lading neem ik afscheid van Yohan en rijd naar de laadpaal 4 km verderop, wat uiteindelijk nog eens 8 kilometer verderop blijkt te zijn, om daar gearriveerd tot de ontdekking te komen dat ‘ie het niet doet. “Nee, die is stuk,” zegt de vrouw des huizes als ik heb aangebeld, maar volgens haar is er eentje bij de Delhaize 5 kilometer verderop in Trois-Points, “Geen nood, vanaf hier gaat het alleen maar bergaf.” De zoektocht heeft 2 uur gekost, maar 't is gelukt. Uiteindelijk komt alles goed. Het wordt nachtwerk, maar het gaat lukken. Schat, zet de Bokma maar vast koudDaar gearriveerd kan mijn geluk niet op als deze mijn laadpas accepteert. Het is inmiddels al tien over elf, maar we zijn aan het laden. Het zal een lange nacht gaan worden, maar thuiskomen zal ik. 

Het is tien over twaalf als ik na exact een uur met de batterij op 80% het laden afbreek. Het is vanaf hier 100 kilometer tot Urmond, waar ik vijf kwartier later hoop de DSR/X bij het Van der Valk hotel voor het laatst aan de lader te moeten zetten. Het laden gaat echter niet bijster snel, meer dan 7 kW zit er niet in, maar volgens Google Maps zou er voor de hoofdingang nog een sneller station moeten zijn. Het blijkt helaas de zoveelste die alleen in Google Maps bestaat. Terug bij de laadpaal besluit ik het laden af te breken en door te rijden tot de McDonalds 40 km verderop in Nederweert, maar daar gearriveerd zie ik een enorme hindernis. Het laadstation is binnen handbereik, maar de slagboom tot de Mac is dicht, De laatste hindernis wordt creatief genomen. Laden aan de achterkant van het laadstation bij de Mac dus hoe kom ik nou bij die paal? De laatste hindernis wordt creatief genomen. Laden aan de achterkant van het laadstation bij de Mac De enige optie die ik heb is de Zero op het fietspad zo dicht mogelijk achter het laadstation neer te zetten en hopen dat de laadkabel lang genoeg is. Het lukt nét en het exact 2:34 als de laatste laadsessie kan worden gestart.

Vanaf hier is het nog een goede 100 kilometer naar huis en daar heb ik geen volle batterij meer voor nodig. Drie kwartier later sluit ik het laadproces af en heb nu volgens het TFT 71% lading en 111 km actieradius, dat moet genoeg zijn. Tijd voor de allerlaatste loodjes van deze trip, die echt loeizwaar blijken te zijn. Het is inmiddels 22 uur nadat ik ben opgestaan en ik ben nu al bijna 19 uur onderweg, en dat begint z’n tol te eisen. Maar ik hou vol en het is exact 5:29 uur als ik na in totaal 924 kilometer de DSR/X bij mij thuis op de oprit parkeer. Ik ben helemaal op, maar ga met een supertevreden gevoel naar bed. Hoeveel tegenslag we ook mogen hebben gehad, we hebben ’t toch maar mooi geflikt. Bijna 3.000 kilometer met een elektrische motor in zes dagen tijd, wie zei nou dat dát niet kan? Dit is een van de gaafste trips die ik ooit heb gemaakt, van de eerste tot de laatste kilometer een écht avontuur. Ik weet nu precies hoe Nelly Bly zich moet hebben gevoeld toen zij in 1890 in haar eentje de wereld rondging. 

Epiloog

Motorfreaks trouwe lezers zullen wel weten dat wij niet vies zijn van een pittige uitdaging. Dingen doen waarvan anderen zeggen dat het niet kan. Hoe extremer, hoe liever. Zo is ondergetekende met een Versys X-300 in drie dagen tijd vanuit Lloret de Mar en met een Africa Twin Adventure Sports in vier dagen tijd vanuit Marbella naar Nederland gegaan, terwijl Vincent ooit met een Ninja H2 SX hartje winter Ja, het is enorm pionieren, maar daardoor wel een écht avontuurde vrieskou in de Pyreneeën heeft getrotseerd tijdens een trip van Estoril naar huis, en fotograaf Jacco met twee vrienden eveneens hartje winter in één ruk op en neer naar Saint-Tropez is gegaan.

Met name die laatste trip zette ons aan het denken, wat als we dat eens met een elektrische motor zouden doen? Twee jaar geleden waren we met een Zero SR/S onze eerste elektrische uitdaging aangegaan in vorm van een 5-daagse trip naar Verdun, wat ons had geleerd dat een lang weekend weg met een elektrische motor echt prima is te doen, op en neer naar Saint-Tropez zou daar in alle opzichten de ultieme versie van zijn. Zou het überhaupt lukken, of is dat elektrisch nog een brug te ver.

Het idee ontstond om de heenweg via de mooiste kronkelroutes helemaal binnendoor te doen en de terugweg via de snelste manier over de snelweg. Dat zou ons een goed beeld geven van het netwerk van laadpalen in landelijke gebieden én het rijden van lange afstanden op de snelweg. 

In totaal hebben we in zes dagen tijd bijna drieduizend kilometer afgelegd volgens de tripmeter van de Zero DSR/X, die een afwijking bleek te hebben van iets meer dan 6% ten opzichte van de log in de TomTom, wat ongeveer gelijk lag aan het verschil in snelheid tussen die van de DSR/X en de TomTom. Op de totale trip bedroeg het verschil 177 kilometer, wat betekent dat de actieradius in werkelijkheid dus strikt genomen 6% kleiner is. De theoretische actieradius lag bij ons tussen de 150 en 220 kilometer, met enkele uitschieters van 250, 300, 450 en zelfs 1.333 kilometer, maar in de praktijk stonden we met 150 kilometer wel aan de lader. Van alle laadsessies overdag stonden we gemiddeld elke 125 kilometer aan de paal en duurde het laden gemiddeld drie kwartier.

Nu moeten we daar wel een kleine kanttekening bij plaatsen. Wij reden met de optionele driedelige kofferset die een negatief effect heeft op het verbruik van ongeveer 10%, wat in ons geval de DSR/X een theoretische radius van tussen de 165 en 240 kilometer en een trip-afstand van 165 kilometer zou hebben gegeven.  

Wat rijden betreft waren we zeer in onze nopjes met de DSR/X, een echte Grand-Tourist die lange afstanden en rijden in de bergen op het lijf geschreven is (in een uitgebreide nog te publiceren test zal daar diep op in worden gegaan), en ook het laden op zich hebben we niet als een probleem ervaren. Op de laatste nachtelijke sessies na hebben we telkens het nuttige met het aangename We zouden het een volgende keer meteen wéér doengecombineerd en de tijd benut met aantekeningen maken, een hapje eten of de omgeving verkennen, waardoor we het laden niet als doelloze tijd hebben ervaren.

Ook is het aantal laadpalen ons alleszins meegevallen, zelfs in de uitgestrekte buitengebieden, dat het desondanks af en toe een enorme uitdaging is geweest komt niet door de 'paaldichtheid', maar doordat palen pasjes niet accepteerden, dat wel deden maar om onduidelijke reden het laadproces niet opstarten (of meteen afbraken) of simpelweg stuk zijn. Dat laatste overkwam ons in totaal 5 keer. Uniformiteit in laadpalen zou een enorme verbetering zijn, maar van uniformiteit hebben ze in Frankrijk nog nooit gehoord. In plaats daarvan heeft elke stad z'n eigen systeem en dat heeft tot gevolg dat als één paal je pasjes niet accepteert, je overal bot vangt en dus een serieus probleem hebt.

Nu moet dit binnen 5 jaar verleden tijd zijn, in Brussel is bepaald dat binnen die tijd betalen via een betaalpas (debet en credit) mogelijk moet zijn. Ook moet je meteen kunnen zien wat de kosten voor het laden zijn, nu is dat telkens maar afwachten of opzoeken in de app. Wij hebben uiteindelijk (buiten de gratis sessies) Alleen is dan de vraag, wat wordt bij de volgende ons doel? Iemand een idee, stuur een mail naar redactie @ motorfreaks.nlalle laadsessies met de Plugsurfing laadpas gedaan, waarvoor we bij de meeste palen € 0,55 / kWh betaalden. Tweemaal kwam er een bedrag van € 6,00 bovenop voor 120 minuten laadpaalkleven à € 0,05 per minuut. In totaal heeft de trip ons € 144,93 aan laadstroom gekost, ofwel € 0,05 / km. Op benzine zou dat het dubbele zijn geweest. 

Voor het vinden van een laadpaal hebben we in eerste instantie de plugsurfing app en de TomTom gebruikt, maar die hadden beide het nadeel dat je niet kunt zien welke passen wel en niet worden geaccepteerd. Nadat we de tip kregen om in Google Maps op "EV charger" te zoeken is dat onze belangrijkste bron geweest, omdat die wel aangeeft welke passen worden geaccepteerd. Wel is het ons meer dan eens overkomen dat laadpalen ofwel niet bestonden, ofwel op een andere locatie, maar datzelfde is ons ook al meer dan eens overkomen met tankstations.