Test: Yamaha MT-09

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Yamaha

Mooi mazzel

“Nou jongens, je hebt weer mooi mazzel. De vorige groepen hadden regen en vandaag is het ook maar net afwachten, maar ’t ziet er voorlopig goed uit”. Zelfs een eiland in de Middellandse zee is tegenwoordig geen garantie meer voor ongerept blauwe luchten, zo blijkt. Sterker nog, de groep die de route van vandaag andersom reed werd alsnog overvallen door een Dat is nog eens mazzel hebben. Zon van voren en regen van achterenstevige hoosbui. En alsof dat niet genoeg zou zijn, waren sommige stukken weg nog voorzien van een mooie laag mos... en nog iets spekglads. Gelukkig voor ons bleef dat beperkt tot een paar kleine stukjes, zodat we de rest van de weg opnieuw ongegeneerd konden knallen. Opnieuw ja, want nog geen jaar geleden was ik hier ook al. En kon dus vooraf al stellen dat de weg uitermate geschikt was voor een introductie.

Laat het dan toch maar aan Yamaha over om er nog net even een schepje bovenop te doen. Niet zozeer in de lengte van de route, maar wel in de keuze van fotolocatie. Want wie verzint het in hemelsnaam om in een oude verlaten operahal eerst een presentatie en later een fotosessie te houden? En ach, ’t staat toch leeg, dus we rijden ook maar gewoon even binnendoor. Petje af jongens, hier wordt de lat opnieuw een stukje hoger gelegd.

Nou maakt het natuurlijk het minst uit waar je je bevindt, het gaat toch om de motor. Maar het mag soms best gezegd worden. Maar goed, de MT-09 dus. Was het nou niet nog maar een jaar geleden dat we een upgrade konden verwelkomen? Klopt inderdaad, maar achteraf kunnen we dat wel zien als een soort tussenoplossing voordat deze nieuwe versie productierijp was. Nu kunnen we dan eens echt zeggen dat er wat veranderd is. En al lijken de verschillen niet zo groot, nemen we die van vorig jaar ook even mee dan is ’t toch best wat. Maar van profiteren danNiet genoeg om te spreken van een ‘compleet nieuwe motor’, maar wel is er nu een duidelijk verschil tussen ‘de oude’ en ‘de nieuwe’.

Het was ook niet de bedoeling de motor compleet anders te maken. Nergens voor nodig. Maar er was wel ruimte voor verbetering en die is nu gebruikt. In de jaren sinds de introductie heeft de MT-serie een duidelijk statement gezet met het ‘Dark Side’ concept, het afwijken van gebaande paden. En niet zonder succes, want de verkoopcijfers zijn zonder uitzondering dik in orde te noemen. Na de MT-09 is de serie uitgebreid met de 125, 300, 700 en 1000 en is het nu dus mogelijk om binnen het kader door te groeien, als je dat zou willen. Alleen wat bleek afgelopen jaar: de komst van de MT-10 snoepte wel wat aantallen van de 09 af. En dat is voor engineers en enkele directeuren het teken dat er iets veranderen moet. Het resultaat daarvan staat op deze pagina’s.

Compleet anders, of?

Kijk naar de plaatjes en je ziet direct dat er wat veranderd is. Lees de specificaties en je leest wat je niet kunt zien. We hebben een nieuwe neus, nieuw kontje, nieuwe vering, een slipperclutch en een quickshifter, samen met wat detailwijzigingen klinkt het zo helemaal niet spannend, maar toch. Heb je het niet, dan mis je het. En oké, is een quickshifter nou wel of niet genoeg voor de lijst ‘upgrades’? Rijdt ‘ie zonder dan zoveel anders? Nee, helemaal niet. Sterker, het rijdt precies hetzelfde, alleen moet je dan op de oude manier schakelen. Niks mis mee. Maar toch, in de tijd dat meer en meer motoren worden voorzien van het kleinood is het gewoon een heel aardig gebaar van Yamaha om daar
De koplampen hebben een hoog 'MT-10 meets Z1000' gehalte. Het display is iets verplaatst

De driecilinder was al lekker en is dat nog steeds

Tsja, geen taartschep meer. Je moet ervan  houden.niet moeilijk meer over te doen en ‘m standaard te monteren. En dan nog kunnen wij verwende motorrijders klagen dat ’t geen autoblipper heeft, maar kom even op.. nog maar een paar jaar geleden hadden we daar nog niet eens van gehoord. Je koopt een MT-09 en krijgt daar een quickshifter bij. Als bonus. Helemaal oké.

Het blok produceert dan ook nog steeds dezelfde 115 pk, maar doet dat nu wel met Euro4. Alleen het koppel heeft een halve Newtonmeter moeten toegeven. En als we het daar toch over hebben: voor die nieuwe norm komen er normaal gesproken wat kilo’s bij (tenzij je het blok serieus onder handen neemt, wat nu dus niet gedaan is), Yamaha heeft dit weten te beperken tot maar twee kilo, naar nu 193 rijklaar.

De motor zit precies hetzelfde, al is het zadel wel 5 mm omhoog gekomen. De zit is net wat vlakker, de verhoudingen zijn iets anders verdeeld. Maar het zadel is wel smal gehouden, zodat je nog net zo makkelijk beide benen aan de grond kunt zetten. En ondanks dat de passagier nu méér ruimte heeft, is het zitje in geheel kórter geworden. Uiteraard ook optisch, want de kentekenplaat is verkast naar beneden. Dus geen taartschep meer, wat de motor zoals gezegd een strak silhouet geeft. Dat geldt ook voor de voorkant, waar we de nieuwe LED koplamp tegenkomen. Een stuk scherper kun je wel zeggen. Meer in lijn met de MT-10 en daar ging het Yamaha om. Vraag me af hoe vaak Lorenzo deze weg al heeft geredenEn allicht, het roept wat associaties op met de Kawa Z1000, maar imitatie is nog altijd het beste compliment. En daarbij: vind je de één mooi, dan is de ander dus ook oké. En ten slotte sluit het design wel mooi aan bij de rest van de motor. Verder hoeven we het niet over smaak te hebben, daar zijn namelijk genoeg spreekwoorden over te noemen.

Aan het stuur vinden we links de knop voor de instelling van tractiecontrole en rechts de D-mode knop. Ook hetzelfde gebleven. Het verschil is nu wel dat de motor onthoudt in welke stand je ‘m gezet hebt als je het contact uitzet en dus hoef je niet keer op keer alles goed te zetten. Op de ‘TC uit’ na, da’s gewoon een veiligheidskwestie. Qua mappings hebben we de ‘nieuwe’ indeling zoals de MT-10 ook heeft, wat betekent dat ‘standaard’ nu de middelste stand is, Stand A is wat scherper, stand B is wat softer.  Qua werking is de tractiecontrole gelijk aan die van de 2016 MT en (dus) de XSR900, oftewel: in stand 1 is het puur een vangnet als je Ik zou het wel weten hier...het echt te bont maakt maar je kunt er wel ongestoord hard mee accelereren of een deftige wheelie maken en ook een klein stapje opzij wordt nog getolereerd, in stand 2 blijf je onder alle omstandigheden gewoon netjes rijden. TC stand 2 en de B-modus gecombineerd zou je nog het beste een verkapte regen of ‘Urban’ modus kunnen noemen.

Net zoals op het vorige model zit daartussen het display, wat wel iets van plaats is gewisseld voor nog beter zicht. Verder is alles in het display terug te vinden, inclusief buitentemperatuur, dubbele tripmeter, versnellingsindicator en een klokje. Kun je precies op bijhouden hoe lang je nog kunt buitenspelen voordat je moet eten. Wel nieuw is de voorvork, die nu volledig instelbaar is. Veervoorspanning aan beide zijden, ingaande demping links, uitgaande rechts. De achtershock is volgens Yamaha niet veranderd, maar standaard wel iets anders afgesteld. Hoewel je zou zweren dat daar de grootste verandering zit, maar daarover straks meer.

Details maken het verschil

Alles bij elkaar zijn het dus voornamelijk de details die het verschil maken. En omdat de MT in onze mening sowieso niet slecht was, kunnen we dat best begrijpen. Nog steeds is het de driecilinder die het ‘m doet, die maakt het verschil. En dat is nog steeds zo. Ook al is de klasse stevig veranderd en de diversiteit enorm gegroeid, dan nog blijft een driecilinder ‘anders’. Zeker anders dan een twin, ook anders dan een viercilinder. Begint haast als thuis aan te voelenEn van de Japanners is Yamaha nog steeds de enige. Je merkt het al direct bij wegrijden, hij pakt beter op dan een viercilinder – vanuit een lager toerental – en loopt verder door dan een twin. Dat verhaal kennen we natuurlijk al heel lang, maar het blijft elke keer weer een fijne bevestiging.

Het karakter sluit dan ook perfect aan bij de soort motor: naked, dus niet op haren en snaren als een supersport. En de brede powerband maakt dat nog wat beter. In de praktijk maakt het nog nauwelijks uit in welke versnelling je rijdt, je hebt altijd wel instant drive in je rechterpols. En wil je wat sportiever rijden, dan is daar ruimte voor. Die luiheid enerzijds en sportiviteit anderzijds hebben daar bovenop beide nog eens baat bij de quickshifter die gewoon perfect werkt. Slechts één collega vond het schakelen met quickshifter wat moeizaam gaan bij lage toeren, maar dat is precies waarom KTM met de 1290 Super Duke GT zo hamerde op hun oplossing van geleidelijk openende gaskleppen bij lage toeren: dat zit er nou eenmaal in. Hij had wel een punt, maar zelf had ik er nauwelijks last van. En dan nog… het zit er gewoon op en dat is op elke motor een pré. Jongens, kunnen we de redactie niet naar hier verplaatsen?Bijkomend voordeel is overigens de slip/assist koppeling, die het leven gewoon net even aangenamer maakt. Met de assistkoppeling is het hendel volgens zeggen zo’n twintig procent lichter te bedienen, wat best eens zou kunnen. Maar, procentje meer of minder, goed is het nu sowieso. En de slipfunctie werkt eveneens prima, dus geen gestuiter van de achterkant meer. Allemaal extra comfort.

Overeenkomstig met de XSR900 en 2016-versie is de mappingkeuze kinderspel en hebben ze honderd procent gelijk met de indeling. De standaardsetting is perfect in orde en doet precies wat je met je rechterpols doet. Hou je van scherp, dan kies je stand A en wil je juist nog net effe wat smeuïger, dan is er nog B. Hebben wij bijvoorbeeld ook gekozen voor de wheeliefoto’s, maar dat terzijde. Hetzelfde geldt voor de tractiecontrole: standje 1 staat je van geen kant in de weg en
Eerlijk gezegd vinden we 'm wel mooier en beter afgewerkt dan z'n voorganger

Fraai in het kwadraat, de banaanovrmige achterbrug. De quickshifter is niet perfect, maar goed mee te leven

Dankzij slipper-assist is de koppeling lichter te bedienen. De remmen zijn best bijterig. Ietsje te misschien? laat je doen wat je wilt, inclusief desgewenst meterslang de slijtage van je voorwiel binnen de perken houden. Wil je écht gek doen, dan is het nog steeds zaak het even uit te zetten, maar dat is ook kinderspel.

Onderweg over de kustweg van Mallorca (kan niet missen, als je er bent: doen!) doet de motor precies wat je er van vraagt. Geen verrassingen, gewoon gedwee ja en amen. Daarbij is wel goed te voelen dat de MT-09 lichtvoetiger is dan de 1290 Super Duke GT waarmee ik in het voorjaar dezelfde weg reed, het kost veel minder moeite de Yamaha elke haarspeld om te trekken dan destijds het oranje gevaarte. Sterker, het kost eigenlijk helemaal geen moeite. Als je zoekt, zou je kunnen zeggen dat de hoogte van het stuur misschien wat anders is dan je zou verwachten, maar Yamaha pareert dat vooraf door te stellen dat dat die paar procent ‘motard’ is die ze er in gestopt hebben. En daar hebben ze wel een punt mee, de MT is nou eenmaal net een paar procent meer in de hoogte dan je zou verwachten. Dat is een kenmerk van de hele serie en hebben we eerder ook al eens genoemd. Went snel en dan is de MT Je moet er maar opkomen, een oud vervallen operahuisgewoon relatief kort en hoog, wat dus ook betekent dat je je voeten goed kwijt kunt. Waarvan akte, want aan grondspeling is geen gebrek. Enige wat wel opvalt is dat als je meer dan maatje 43 hebt en je voeten graag met de tenen op de steps zet, je misschien met je hakken de duostepjes raakt. Maar als het er op aankomt heb je daar zo veel last niet van.

Qua wegligging is er nog maar weinig aan te merken op de MT. Geen idee wat er precies is veranderd aan de achterzijde, maar van enig zacht gevoel is nauwelijks nog sprake en dat was voorheen wel eens een struikelpuntje bij ons. Alleen de honderd plus kilo wegende collega vond dat het nog wel wat strakker kon, verder bleef commentaar uit. Ook de voorzijde is prima in orde, je voelt alles onder je zonder dat het oncomfortabel wordt. Een echte sportmotor is het niet en zal het ook nooit worden, maar zelfs op de stukken glad asfalt was precies te voelen hoever je kon gaan. En al was de motor afgesteld op eh.. ‘journalistengebruik’, het valt wel binnen de instelmogelijkheden.

Was de MT-10 nog iets zuinig met de remvertraging, diezelfde remmen op de MT-09 doen het meer dan prima. Ze hebben zelfs een flinke initiële bite die je nog zou kunnen verrassen als je alleen maar licht wilt bijremmen. Rem je door, dan is de doseerbaarheid prima in orde.

Conclusie

Zoals gezegd heeft Yamaha de MT-09 niet zozeer compleet vernieuwd, maar gewoon gefinetuned. De motor heeft nu alle snufjes die je anno nu voor deze klasse een beetje als standaard mag wensen, zonder daarbij door te schieten. Heb je al een MT-09 en ben je toe aan een nieuwe, dan kun je echt een mooie stap maken. Natuurlijk is een licht gewijzigd uiterlijk en een paar puntjes op de I niet zo sexy als ‘we hebben eigenlijk de hele motor van de grond nieuw ontworpen’, als het werkt dan werkt het gewoon. Niemand vond het nodig een compleet nieuwe motor te maken, maar hij kon wel een nieuwe jas en een beetje poetswerk gebruiken. En dat is nu ook gebeurd. De MT staat er frisser bij dan ooit, hoe je het ook bekijkt.

 Nieuwe verpakking met extra's, nog steeds dat driecilinderblok, nu in balans

Eh.. je moet er van houden? Kentekenplaathouder is nu onafgeveerd
gewicht, remmen willen best bijten

Technische gegevens