Vergelijk BMW K1600 GTL Exclusive en Ducati 1199 Panigale R

‘Man… waar houdt het op?’ dat was de op één na belangrijkste vraag tijdens dit vergelijk. Met enerzijds de nog eens extra gepimte K1600 en anderzijds de overtreffende Panigale is er meer dan genoeg stof om die vraag op af te vuren: of het nou de armsteunen van de duopassagier op de BMW is, de automatische parkeerverlichting of de geïntegreerde bediening van de navigatie, of juist de aluminium tank, de extra carbonbescherming, de krap tweehonderd pk of de verstelbare swingarm van de Panigale, op papier is het eind alvast ver te zoeken. OHeee.... hoe istie!?m nog maar te zwijgen van de bindende factor van de twee: de exorbitante aanschafprijs van zesendertigduizend euro en een beetje. Zeg het snel en het is nog steeds een vermogen. Waar houdt het op, inderdaad…

Dat was de op één na belangrijkste vraag. Waar wij nog meer in geïnteresseerd waren was ‘als jij zesendertigduizend euro voor een motor zou hebben, wat zou jij kopen?’
Voor ons reden genoeg om dat eens uit te zoeken.

Dat begint eenvoudig: regel een BMW, regel een Duc en zorg dat de data samenvallen. Alhoewel dat voor het secretariaat soms al voldoende uitdaging kan zijn is dat toch een redelijk eenvoudige opgave dit keer. Vervolgens moet er gestemd worden, want wat zullen we er eens mee gaan doen? Nadat de datum om echt spectaculaire zaken te kunnen regelen al lang comfortabel verstreken is, worden als vanzelf ook de opties stuk voor stuk afgevinkt. Dankzij nog enkele andere factoren blijft een reis in een straal van ‘middagje rijden’ over. Ver genoeg om het comfort van de BMW te ontdekken (bij  een Panigale weet je dat iets eerder) en nabij genoeg om niet volledig afgestorven van de Panigale af te stappen. Dus geen lief en warm circuitje onder in Spanje dit keer, de keus valt op het Duitse Oschersleben: inderdaad een paar uur van huis en, niet onbelgangrijk, ook niet al te ver van de Harz voor het toeristische werk. Een belangrijke factor, want we willen wel ietsje meer dan alleen maar snelweg rijden natuurlijk.

De redenatie hiervoor is dan ook niet al te ingewikkeld. Beide motoren zijn ergens ernstig slecht in en we willen beide een goede kans geven. Dus zal er snelweg en veel te langzaam gereden moeten worden met de Panigale en zal de K1600 er niet aan ontkomen een stevig rondje op het circuit te klokken. Wat moet, dat moet en dan ligt Oschersleben op een prima afstand van huis, dus zo geschiedt.

Tekst: Vincent Burger
Beeld: Ed Smits / Dennis Witschel

Bmw, pur Vergnügen

Nou zijn beide machines ware kanonnen en letterlijk de top van hun respectievelijke vakgebied. Als het bestaat, zit het er op, zo’n beetje. Maar dan nog weten de fabrikanten van tijd tot tijd voor een verrassing te zorgen. Om te beginnen: de K1600 GTL Exclusive kost evenveel als  een goede auto van hetzelfde merk en niet eens de allergoedkoopste. E 
Genoeg om een boekwerk over te vullen en dat heeft BMW dan ook gedaan. Je zult 't nodig hebben

Maar compleet kun je het wel noemen ja! tussen de tellers is alle informatie tevoorschijn te toveren
 
en hier gaat 't dan om bij deze versie.. de keyless ride. Superluxe: ja. Nodig? Luxe heb je zelden echt nodig, maar dat neemt niet weg dat het heel snel went n daar bovenop is het nog eens zo’n acht en een half duizend euro méér dan de ‘gewone’ uitvoering, de K1600GTL. Tot deze Exclusive het daglicht zag was dat de duurste en meest luxueuze tweewieler uit de BMW koker, dus ga er maar vast even voor zitten.

Dat begint al bij de basis. Met de K1600 maakte BMW een droom van velen waar. Een belofte ook, want sinds het blok als teaser werd onthuld in de Concept 6 was het nog een kwelling te moeten wachten totdat het in productie zou gaan. En nog steeds zijn er veel wensen er méér mee te doen dan alleen verstoppen in een toermachine. Die naked moet er komen, punt. Helaas weten we inmiddels dat die vurige wens ook voor 2015 niet wordt ingewilligd. Maar toch, zes cilinders op rij, overdwars gehangen in een rijwielgedeelte dat qua constructie veel overeenkomsten kent met het K1200/1300 viercilinderblok. De cilinders hebben dezelfde hoek ver voorover, de voorwielophanging is gelijk en verder naar achter gaat dat door. Alleen is de zescilinder daar bóven echt een unieke machine. Al tijdens zijn presentatie werd de motor in twee uitvoeringen op de markt gezet, de GT en de GTL waarbij laatstgenoemde de meest luxe uitvoering was. Alhoewel de GT verre van kaal was… Hoe dan ook, nu is er de GTL Exclusive waarbij BMW heeft gezorgd dat er echt niets meer te wensen over zou blijven. Tenminste, voor potentiële kopers. Vandaar ook dat de extra’s zich voornamelijk uiten in luxezaken zoals ook een auto wordt voorzien van leren bekleding en verlichting voor de voeten. DMag je dit dan eindelijk een grote motor noemen? Lage zithoogte maakt 't nog even duidelijkerat begint zoals gebruikelijk bij BMW met de boordcomputer met alle toeters en bellen, handvatverwarming, zadelverwarming, elektrische ruit, radio/mp3 speler, ESA, ABS, tractiecontrole, cruise control en (voorbereiding voor) navigatie die direct gekoppeld wordt aan de boordcomputer. En de Exclusive gaat nog verder met een complete kofferset inclusief verlichting en luxe binnentassen en… centrale vergrendeling. Deze maakt deel uit van het ‘keyless entry’ systeem: meer dan een zender in je zak heb je niet nodig. Binnen bereik van de ontvanger kun je het contact, de benzinedop en de koffers bedienen. Andere motoren maken ook gebruik van zo’n systeem, maar hebben soms hun beperkingen. Niet BMW, die hebben alles geïntegreerd. Voor de passagier is het grootste zichtbare verschil de toegevoegde armsteunen. De rest is professioneel weggewerkt: de zogeheten folieantenne voor de radio zit in het deksel van de topkoffer, het instrumentenpaneel is aangepast en heeft nóg meer functies, er is LEDverlichting en een Hill Start systeem laat je moeiteloos wegrijden op een hellend vlak. En oh ja, het zadel is ietsje aangepast en uiteraard met leer bekleed. Nú mag je weer doorgaan met ademhalen.

Ducati, Cuore Sportivo

 
'Laat mij eens?' Tuurlijk joh, leef je uit. Succes....

Ben je net op adem gekomen, komt Ducati met het volgende juweeltje: de Panigale R. En dat is traditioneel al minstens zo’n speciaal geval als de BMW, want ook nog even een dikke toef bovenop het tot op dat moment ‘vetste’ model. Of tenminste, normaal gesproken en als we de Superleggera even niet meetellen. V 
Mocht je een stilstaande Panigale treffen, dan zijn dit de dingen om 'm aan te herkennen

Omdat Angry Birds zo 2012 is....
 
Klein beetje carbon, groot beetje aluminium, totaal Panigaleooruit, dan doen we dat niet. Al kunnen we de smoes van ‘dit is nog betaalbaar voor de gewone man’ dit keer ook niet echt met droge ogen gebruiken. Wat wel telt: de Superleggera was niet ‘ongeveer even duur’ geweest. En is uitverkocht, dus oud nieuws. Of zoiets.

Hoe grillig het verloop bij Ducati ook kan zijn, een paar zaken zijn al tijden gelijk: men neme de Superbike die op zich al genoeg tot de verbeelding spreekt, zet daar een uitvoering met meer mooie spulletjes naast en noem die S. Dat is degene die vaak de meeste populariteit geniet. Met Öhlinsen, iets meer electronica, het beste van Brembo en eventueel nog een mooie uitlaat is dit ‘de Duc der Ducs’. Totdat daar nog een extra superdik gepimpte machine bij komt te staan met de R aanvulling. Deze is nog begeerkijker maar het prijsverschil maakt ‘m ook ver boven budget. En even tussen ons: dit is vaak de versie met die extra’tjes die wel erg exclusief zijn, maar al heel snel hun weg vinden naar de andere versies. Dat kan zijn een extra tuning, dat kan een extra gadget zijn, dat kan extra elektronica zijn. Had de 1198 R als eerste een quickshifter, een jaar later had de Panigale deze ook, om maar een voorbeeld te noemen. En de geschiedenis herhaalt zich, de Panigale R mag zich beroepen op race ABS, voor 2015 zien we op de 1299 PDus Ed, als jij nou op de Duc gaat zitten, kom je ook nog eens op de foto. Muhahaha...anigale… inderdaad (en nog iets verbeterd ook). En toch, op het moment van verschijning is de Panigale R absoluut de top van de lijn en zo ook nu. En uiteraard is er meer aan de hand. Zo is de Duc uiteraard voorzien van meer carbon, een verstelbaar swingarmdraaipunt, titanium drijfstangen (als in de Superleggera… dus kun je toch tegen je maten zeggen dat er Superleggera stukjes in je Duc zitten) en als gevolg van de eigenschappen daarvan mag het blok 500 toeren méér draaien. Lijkt weinig, maar het kan net genoeg uitmaken. En uiteraard datgene wat nog het meest in het oog springt: die aluminium tank. Voeg daar tot slot nog een afwijkend streepje aan toe en de kenners weten genoeg als ze ‘m in het wild zien staan: Daar zit een prijskaartje aan… Toch: sinds de Panigale alle grenzen verlegde is de klasse niet meer hetzelfde: 195 pk, 189 kilo -zonder benzien- en een rijwielgedeelte dat de regels herschrijft. En van dat pakket is dit de meest extreme versie, dus zeggen we: ja graag. 

Zullen we dan maar?

Eh ja... die tegen die? Interessant.

Ja graag.. stel: je hebt een Duc als deze. Dan zou het echt eeuwig zonde zijn om daar niet een circuit mee op te zoeken. Goed, het is officieel een wegmotor en wij zijn lang niet de godenzonen die de Panigale rechtvaardigen kunnen, maar het niet eens willen proberen zou een lijfstraf op moeten staan. Maar de ultieme circuitmotor in een test zonder circuit? Misschien een andere keer. Alleen… hoe kom je daar en hoe komen je spullen er? W'Weet je heel zeker dat dit een goed idee is geweest?' Weet ik veel, jij hebt 't verzonnen!e weten uit ervaring dat reizen met een superbike qua praktisch nut eh… een uitdaging kan zijn. Maar laat dat nou net het allersterkste punt zijn van de BMW. En zo komt het dat de K1600 zich mag bewijzen met bagage voor twee, inclusief een extra outfit voor het circuitwerk en alle apparatuur benodigd om het avontuur vast te leggen. Dat gaat prima, omdat totaan het verzamelpunt aan de grens ondergetekende kan uitproberen hoeveel functies het dashboard kent, wat de maximumsnelheid is van het cruise control en in hoeveel stappen de handvat- en zadelverwarming te regelen zijn. Dat blijken er bijzonder veel te zijn, tegen de tijd dat ik arriveer heb ik nog niet de helft van alle functies uitgeprobeerd. Bedoel: heb af en toe toch op het verkeer moeten letten. Maar dat neemt niet weg dat we al wel een paar dingen opgemerkt hebben. Die cruisecontrol is bijvoorbeeld niet adaptive… misschien ook maar een geluk ook, geen idee of een plots hard remmende motor zo’n goed idee zou zijn als je het niet zelf doet. MToet. De Cruiseterminal is er niks bijaar wat belangrijker is: de radio, toch één van de features van de motor, is eigenlijk alleen goed hoorbaar als je uit de rijwind zit. En dat houdt in dat de elektrische ruit omhoog moet – zó hoog dat je er niet meer overheen kijken kunt en dat is vooralsnog jammer. De uitstekend goede fauteuil wordt overgedragen en ingewisseld voor het postzegeltje dat doorgaat voor het zitje van de Panigale. Het zal nog wel even duren voordat we dat als pluspunt zien, naar alle waarschijnlijkheid pas écht in de paddock van het circuit. Het zij zo.

Toch is de Panigale een zegening als je ‘m vergelijkt met andere superbikes. De zit is goed uitgekiend en ruimer dan je verwachten zou. Prima argumenten. En wat  het snelwegrijden betreft, dat gaat prima zodra je er de ruimte en gelegenheid voor hebt. De kunst daarbij is de juiste snelheid te kiezen: te hoog en je zit alsnog óf verkrampt te zorgen dat je geen hinder ondervindt van de rijwind, óf een nek als een beer te ontwikkelen. Te langzaam en je nek en hoofd zitten wel goed, maar andere ledematen gaan protesteren omdat ze je bovenlijf non stop omhoog moeten zien te houden. Beide is mogelijk. Bijkomend voordeel van de R is het iets hogere kuipruitje dat je in staat stelt een iets hogere kruissnelheid aan te houden. En uiteraard is er nog een voordeeltje aan Duits rijden: je kunt nog eens uitproberen hoe hard de motor nou écht kan…. Of minstens een poging wagen voordat je van het gas of in de ankers moet voor een traag inhalende automobiel. Terug naar de kruissnelheid: een blik achterom leert dat die niet eens zo ver van de van de BMW ligt. Frustrerend genoeg, maar als de midlifecrisis aan boord ook nog even langszij komt om kenbaar te maken hoe blij hij is met cruisecontrol en je probeert te laten meegenieten van een soundsysteem op 31 is de vernedering compleet. Aan de andere kant: Ducati heeft er maarliefst vier cilinders minder voor nodig. Het zijn dit soort momenten dat je beseft waar je je geld voor uitgegeven hebt. Zóveel vermogen, zoveel potentieel, op de Duc de belofte voor nog zoveel méér, op de BMW het besef zoveel te hebben en de Panigale te kunnen volgen… dat is de soort luxe die je verwacht. 

Ja echt, een 'parkeerlicht'. Gaat aan als je het contact afzet en dimt automatisch. En uiteraard via het dashboard naar smaak in te stellen...

U.S.S. BMW

Tja, qua diepgang komt de GTL nog best ver. Mag ook wel als je jezelf bombardeert tot Toerkoning. Maar een jetski is het nou ook weer niet

Sowieso is het de BMW die uiteindelijk bepaalt, we zijn afhankelijk van de navigatie aan boord voor het vinden van onze bestemming en onderweg van het vinden van een benzinestation zodra de Duc daarom vraagt. Niet altijd even moeilijk, ze staan immers aangegeven, maar bij het wisselen van wegnummer bij een knooppunt kun je daar soms toch voor een verrassing mee komen te staan. Verder is het aan boord van het Rode Gevaar vooral een kwestie van uitzitten in de wetenschap dat jouw beurt nog wel komt. Spelen met de electronica is ook maar kort leuk doordat alle functies op de motor ook echt functioneel zijn en iets veranderen aan de rijkwaliteit; er zitten geen pretfuncties op de Duc. Niet degene die je onderweg gebruiken kunt, z 
Vergeet Xenon, LED is het nieuwe zwart. Zeker als het zo smakelijk geserveerd wordt
 
Een troon en een postzegel. Maar laat ze bij BMW nooit horen dat we hun duozit een postzegel noemenaken als finetuning en de kleur van het dashboard zijn enkel stilstaand te bedienen. En zelfs dan val je vanzelf in de meest comfortabele setting: in dit geval ‘Rain’ omdat met de keus van omstandigheden niet alleen het blokkarakter maar ook de vering veranderd wordt. Na de eerstvolgende stop worden de vering van ‘rain’ gecombineerd met het karakter van ‘sport’ (wel vol vermogen, niet de maximaal agressieve respons, ABS op beide wielen) en daar blijft het bij.

Dat ABS komt overigens niet veel later goed van pas als –uiteraard geheel onverwacht, zagen we echt niet aankomen- niet alleen het verkeer fors toeneemt maar ook de hemelsluizen openen. Nou is een dure motorfiets één ding, een dure motorfiets in de file is al een stuk spannender. In de regen. Op Supercorsa’s. Laten we het er over eens zijn dat dat niet de allerbeste kant is van de Panigale. En net als je denkt dat het wel weer een beetje gaat met een iets hoger tempo komt de klapper: aquaplaning. Yup, Supercorsa’s in de regen, topidee..

En de BMW Schipper? Die heeft het óók zwaar: die is vergeten een MP3-speler mee te nemen en moet dus genoegen nemen met welke zender toevallig sterk genoeg is voor een storingsvrij signaal. En wat eerst nog een zegen bleek begint meer en meer een forse irritatie te worden: de ruit en zijn aerodynamysche karakter heeft niet alleen invloed op de hoorbaarheid van genoemde radio, maar ook op het zicht. Met de ruit laag genoeg heeft turbulentie vrij spel, dus de enige optie is: omhoog dat ding. Maar bij kou en regen blijft er van helder zicht dan weinig over…

Goed van zin als we zijn kunnen we er nog dusdanig om lachen dat “morgen alles beter is” en zo beschouwen we deze dag eenvoudig als verbindingsroute. Wat Dakar kan, kunnen wij ook. Een goed idee, veel droger wordt het niet meer.
Kleine tegenslag de volgende morgen als we uit het raam van het hotel kijken: veel droger is het niet. Al regent het niet meer hebben de wegen amper nog de kans om uit zichzelf op te drogen. Maar er gloort hoop: we bevinden ons midden in de heuvelachtige en dik beboste gebieden van de Harz en ons circuit ligt daar enkele tientallen kilometers buiten. De lokale buienradar geeft ons gelijk: in Oschersleben hangt een zwak zonnetje met een regenkans van slechts een paar procent. Tijd om te toeren.

Harz? Kéiharz.

Dit is hét moment voor de BMW, maar stiekem ook een beetje voor de Ducati als we geluk hebben. we blijven ver van de doorgaande weg en proberen ons een weg te banen over slingerende routes langs vergezichten en pittoreske ansichtkaartplaatjes. Maar hoewel we vurig hopen dat de Duc zich meer in z’n element kan voelen is het vooral aan de K1600 om te laten zien waar z’n echte kwaliteiten liggen. En toegegeven, er is weinig wat je je nog zou kunnen wensen. De meeste features hebben we reeds genoemd en hebben hun nut inmiddels bewezen. Het enorme laadvermogen is te gek en stoort de motor geenszins. Je merkt het verschil niet eens, deels door het stevige eigen gewicht. Dat komt ook de wegligging ten goede en laat de rest maar aan BMW over, die pakt dat aan met zwaar geschut in de vorm van Duolever, ESA II en rondt het af met Metzeler Roadtec Z8: banden met een enorm breed werkgebied.  Ook het Keyless systeem heeft z’n nut al bewezen. Of liever: het werkt en werkt daarbij probleemloos. BMW is zelfs zo slim geweest om de koffers een dubbele sluiting te geven zodat ze zowel op de motor als los afgesloten kunnen worden. Dit laatste dan wel met de sleutel, maar het kan ook te gek. Het systeem zelf is zo gevoelig dat mocht je vergeten zijn de koffers te ontgrendelen, je vergeefs aan de topkoffer staat te peuteren totdat je terug richting het contact loopt, waar de zender wél werkt. Eenmaal los is het ouderwets openen met de sluiting. Het laadvermogen zelf hoeven we niet eens meer over te spreken. V*ruimte voor grapje over scheepvaart en vaargeulen*eel leuker is het Hill assist systeem: parkeer op een heuvel, knijp de voorrem in en de motor houdt deze vanzelf vast totdat je wegrijdt. Dit geeft je de vrijheid met twee voeten aan de grond te staan en met je rechterhand alleen het gas te hoeven doseren. Kikadewado noemen we dat en eh.. dat is het ook. Dit zullen we waarschijnlijk nog wel vaker tegen gaan komen op de zware machines, het werkt en de doelgroep is er bij gebaat.

Toch is het hier verre van ideaal. Weliswaar hebben we een bocht en een setting die op de foto leuk staat, maar no way dat het hier ooit opdroogt. Verkassen dus maar en dat schijnt te werken. Snel even de raceoverall opgepikt en door. En warempel, zodra we het bos uit zijn klaart het op en kan er gas bij. Ietsje te enthousiast blijkbaar, als we plots half verblind worden door een stevige flits, maar zo lang we nog geen kenteken aan de voorzijde hebben kunnen we dat niet echt erg vinden. Het landschap verandert, de heuvels verdwijnen en het land trekt open.. en nog iets anders valt op: vooral in de dorpjes is aan alles te zien dat je niet in Kansas bent. Of in het Duitsland dat je zou kennen. Het verval, de leegstand en vooral de oude reclames, bouwstijl en andere details verraden dat het hier ooit DDR heette.. en het is prachtig. Waar anders zou je achteloos langs een park rijden met een enorme gietijzeren rode ster in het hek? Armoe alom ja, maar fotogeniek! Hier is de tijd stil blijven staan. En wij scheuren er onopvallend doorheen. Onopvallend, omdat de motoren uiterlijk niet veel afwijken van hun goedkopere tegenhangers, maar vooral ook omdat de diversiteit hier ook zonder ons al groter is: de laatste Trabantjes zijn allemaal opgekocht door rijke westerlingen, maar alles van toen rijdt gebroederlijk samen met de duurste SLK’s, RS’en en M zoveels alsof het niets is. Tegelijkertijd bizar, schrijnend en verbazingwekkend.

Wat mij betreft blijf je nog wat langer op die Duc rijden Ed... ik meen het, ga vooral je gang!

Freude am Fahren

Een GTL op het circuit... serieus?

“Whoa.. wat kom je dáár mee doen hier”? Het is niet de Panigale die de meeste aandracht trekt als we arriveren bij de organistatie van deze circuitdag. De BMW trekt álle blikken naar zicht toe. Dat zien ze hier niet vaak, in de natuurlijke omgeving van de Duc. En dat die zo weinig bekeken wordt, ach.. het is zo normaal. En het is ook met afstand niet de enige machine die een klein fortuin kost, dus eigenlijk is de Panigale hier helemaal niet eens zo bijzonder. MHier herken je nou een Exclusive aan. En stel dat je die, zoals wij, verkeerd belaadt waaien ze op de snelweg continu omhoog. Wel een vrolijk gezicht trouwensisschien nog wel het feit dat er een kenteken en spiegels op zitten, maar dat is het dan ook wel weer. Een Superleggera, ja… maar die steekt dan ook qua kleur wat meer af. Wat dat betreft is de R dit jaar bijzonder bescheiden; voorheen zat er nog wel eens meer wit of blank koolstofvezel op. Maar zo’n slagschip als de K1600, ja da’s andere koek. That’s a different biscuit. En dat is niet alles. “Wil je dáár mee het circuit op”!?

De meteorologen hadden niet gelogen: vergeleken met het bos is het prachtig weer. Licht bewolkt, maar niks ernstigs en het ziet er in mijlen niet uit alsof daar veel aan verandert. “We hebben vanmorgen vroeg een klein buitje gehad, maar niks ernstigs en dat was alles”. Mooi.

Voor het ultieme vergelijk moet je de ultieme offers maken. Dus net als beide motoren de kans krijgen in hun respectievelijk ideale leefomgeving te laten zien wat ze kunnen, draaien we het ook om. Als de Duc de ontberingen van een toerritje moet ondergaan, mag de BMW zich ook bewijzen op de baan. En dat doen we zelfs als eerste. Aangezien we toch de boel nog moeten verkennen, nemen we liever de Duitser eerst zodat we daarna de Italiaan het effectiefst rond kunnen leiden. Alleen moeten we dan nog wel even de koffers verwijderen. Helaas, maar de regels zijn strikt: alles wat er af kán zal er ook af moéten. Met de zijkoffers is dat geen probleem, maar de topkoffer heeft meer voeten in de aarde. De bedrading van antenne, vergrendeling en remlicht loopt nogal ingewikkeld en wil niet graag los. Maar eenmaal los kunnen we eindelijk omkleden en gaan. Niet veel later zien toeschouwers en coureurs een touringcar de pitstraat uit rijden…

En in eerste instantie valt dat niet eens echt tegen. Natuurlijk is het niet de meest voor de hand liggende machine voor hier, maar niettemin toch een motor met uitstekende rijeigenschappen. Wij willen alleen weten hoe ver je daarmee komt. Zo lang het tempo niet op extreem hoog niveau ligt is het best grappig. Het rijwielgedeelte kan het bijbenen, qua vermogen hoeven we sowieso niet echt te klagen en het ABS kan dit tempo ook nog wel bijbenen. Maar net als ik denk ‘dat wordt nog wat als we straks de Duc eindelijk los kunnen laten’ valt er iets op. Hoewel de ruit in z’n allerlaagste stand staat beginnen heel zachtjesaan toch wat spikkeltjes zichtbaar te worden. Het zal toch niet….? Stug doorrijden is het enige dat in me opkomt, als het regen is dan is het nog maar heel weinig. En wat nu valt, valt straks niet meer. En dat zet toch zeker niet door?

Stiekem worden de spikkels wel iets dikker. Hm. En ze trekken strepen als ze door de rijwind van de ruit af geblazen worden. Nog meer hm. Ik blijf goede hoop houden en het tempo zo hoog mogelijk totdat de BMW aangeeft dat het wel leuk geweest is. Of de achterste Metzeler, om precies te zijn. Bij terugschakelen voor een krappe linker vindt de band door de enorme motorrem niet voldoende grip meer en begint heel stoer GP-stijl te glijden. Vet stoer, als het niet een mastodont van zesendertigduizend euro zou zijn geweest en plots ben ik alleen nog maar bezig mezelf en Motorfreaks voor een torenhoge rekening te behoeden. Rechtop houden, proberen te remmen en niks geks doen.. het dashboard is inmiddels veranderd in een kerstboom aan knipperende lichtjes maar ik zie het niet eens. Wat ik wel zie is de snel dichterbij komende rij curbstones die het eind van het asfalt aangeeft. Had ik hier met enig andere motor gereden dan had het tempo hoger gelegen en had ik het zéker niet gehaald, maar nu vindt de BMW het net vóór het gras weer goed en geeft me de controle terug. Blech, vergeet het maar, ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil naar binnen, ik wil stoppen, ik wil naar huis. Nu snap ik waarom iedereen met auto en aanhangwagen naar dit soort evenementen komt, dan kunnen ze tenminste stoppen wanneer  ze willen.

Niks aan 't handje. Hoooooi....

Alhoewel...

Moet je hier nou echt nog veel woorden aan vuil maken?

Er is echter maar één manier om hier weg te komen en dat is via de pitstraat. Weg vervolgen dus maar en voordat ik bij de uitgang van de baan ben heb ik mezelf hervat. Kan beter blijven rijden nu, al is het alleen maar voor het zelfvertrouwen. Maar zegt de term ‘natte krant’ je iets?

Dit avontuur wordt u gebracht door onze sponsorts Dra en Ma...

Terug in de pits is Ed voor het eerst ooit opgelucht dat ik weer terug ben. “Je bleef ineens zo lang weg, toen kneep ik ‘m wel even goed ja. Al helemaal toen ze hier over de walkie talkies dingen zeiden over ‘een BMW’ die van de baan af was geraakt…” Dankjewel, ben zelf ook best blij dat ik nog leef. Maar kort daarna verandert die opluchting, want er ontbreekt nog wat.  De Panigale moet nog… en dat “moet echt, want we hebben er moeite voor gedaan, we hebben de beelden nodig, de fotograaf staat te wachten, de mensen van de organisatie hebben hun best gedaan” enzovoort. Ik kan het heel kort samenvatten: vijftien minuten lang het mantra “niet crashen, zesendertigduizend euro, niet crashen, zesendertigduizend euro", Witte knokkels en rondetijden nog erger dan die van de K1600. Een wereldervaring, zogezegd.
Als er ooit een ritje nutteloos is geweest, kan ik nu zeggen waar en wanneer dat was. Waarschijnlijk weet ik dat over veertig jaar nog. Maar het is niet allemaal kommer, de Duc is ongeschonden weer geretourneerd en ook onderweg zijn er nul voorvallen geweest. Zeker weten dat tractiecontrole en ABS werken dus. En maken we het nog even af: op het moment dat we de aftocht blazen stopt de regen om zelfs plaats te maken voor een waterig zonnetje. Zo kunnen we toch nog foto’s maken bij mooi licht, al zit onze circuittijd er volledig op. Wachten tot het opdroogt duurt te lang, we moeten verder.

Is dat niet....?

Verrek, ja!

Toch maken we onderweg terug naar het basiskamp nog even tijd om op een schone en droge weg nu wél goede rijfoto’s te maken. En eindelijk kunnen we ruiken aan het potentieel wat de Ducati onder z’n leden heeft. Heel even kan de twin ons laten proeven aan wat er allemaal mogelijk had kunnen zijn en dat maakt veel goed. Uiteindelijk belooft het meer dan we hier nu zelf kunnen ondervinden, maar dat de motor nóg meer te bieden heeft dan de standaard P 
Ongetwijfeld dat Ducati al lang een ontwerp klaar heeft voor een wiel met nóg minder spaken. Quickshifter werkt perfect...en voor volgend jaar ook omlaag. Dat wordt wat.anigale is glashelder. Het verschil met de BMW eveneens. In plaats van schipper op je eigen brug ben je op de Duc veel meer degene die bepaalt wat er gebeurt. Al valt dat met het gas open alsnog te betwijfelen als je echt alle registers open moet trekken om maar aan boord te blijven, maar dat is jou juist de bedoeling van het ding. Een laag gewicht en explosief vermogen betekent één ding: dat rijwielgedeelte kan maar beter héél erg goed zijn wil dit in goede banen blijven lopen. En dat is het. Als referentie heb ik alleen de ervaring met een 899 op Assen, maar hoewel die qua rijgemak veel beter te mannen is, weet je wel direct: dit kan nog veel meer hebben. En dat heeft de Panigale R, ten overvloede. Met de gedachte daarbij geholpen te worden door ABS, tractiecontrole en een quickshifter kan het niet anders zijn dan een van de beste WK Superbike simulaties van dit moment. En dat is gewoon te koop! Of nou ja, “gewoon”… laten we zeggen dat je je over het zitcomfort van het zadel niet druk meer maakt.

Zo, effe compenseren!

Het blijkt een zeldzaam momentje. Ook op de terugweg wordt ons namelijk opnieuw duidelijk gemaakt wie er nou echt de baas is. En waarom we normaliter ook alweer altijd om het Ruhrgebied heen rijden. In de wijde omtrek is er geen seconde kans de Duc nog eens goed open te trekken en dat vinden we niet eens erg meer. M 
Oh hee, nog meer knopjes! En laadruimte. Zeeën laadruimte. Echooooooooegebeukt door de hoeveelheid regen die normaal gesproken in films nog overdreven geacht worden hebben we al lang de handdoek in de ring gegooid, ook al klaart het richting Nederlandse grens zienderogen op. Wat maakt het uit als het toch te druk is om er echt gebruik van te kunnen maken? We zijn toch al nat genoeg ook, dat waait niet meer droog. Goed, we worden ook niet natter meer en de temperatuur is nog te doen, maar eerder regende het zó hard dat zelfs eigenwijze Ed, gezeten op de K1600, het te gek vond en besloot te schuilen bij een tankstation. Blij toe, want hoe goed hij eerder liet weten niet onder de indruk te zijn van mijn Panigale avonturen op het circuit, zo hard mocht ik iets later aanhoren dat hijzelf op de oprit over twee wielen glijdend de vangrail net wist te vermijden. Ach, die Supercorsa’s. En ach, die knaken, moet je niet op letten joh.

Los ja! Woohoo!

Conclusie

Wat zou jij kopen? Afgaand op dit verhaal waarschijnlijk toch de BMW. Hoewel ook die uiteindelijk z’n meerdere heeft moeten vinden in Moeder Natuur is de BMW qua snel voelbaar effect duidelijker z’n geld waard dan de Ducati. Maar wat hebben we geleerd? Dat het soms niet altijd even eerlijk is. Heeft de zescilinder nog de kans gekregen z’n sterkste punten te laten zien, veel verder dan de belofte van de Ducati kwamen we niet. Dus is daarmee de Panigale dan het meest ‘weggegooid geld’? Zou ik niet zeggen. Want áls je de kans krijgt is het ook werkelijk bijna de meest extreme fiets d
ie je kopen kunt in 2014. Luxe en exclusief en dan nog een schepje er bovenop. Dus wil je de uliteme circuitfiets, neem dan de Panigale R. Dat kan ook gezegd worden van de BMW, maar dan qua toereigenschappen. Het ding is luxer dan luxe en inderdaad: de ultieme toermachine en een stuk luxer dan z’n directe afgeleide.

Maar dan komen we op een ander punt, want zijn deze motoren ook zoveel béter dan ze meer kosten? Ten opzichte van hun ‘gewone’ tegenhangers? Dat is een lastige vraag. Zouden wij acht en een half duizend euro goed kunnen praten met een elektrische sluiting van koffers hier en een aluminium tank daar? Daar hebben wij het ook moeilijk mee. Maar niemand zal je voor die keus zetten, dat doe je zelf veel beter. Je hebt het of je hebt het niet. En geef toe, daar gaat het in deze prijsklasse al lang niet meer over. Ook de gewone uitvoering is al duur genoeg, maar ben je er gevoelig voor of ben je in de markt, dan is gewoon ook maar zo ‘gewoon’.  Er zijn mensen die dit soort motoren kopen. Zij hebben het lange lootje getrokken en zijn niet bang dat aan de wereld te laten zien. Is niks mis mee. Zouden wij het doen? Misschien. Het flauwe antwoord is: als we een dergelijk budget zouden hebben, zouden we een goedkopere motor kopen en een aanhanger erbij. Of stallen op het vakantieadres. Maar als we zouden moeten kiezen tussen déze twee… tja, daar vraag je wat. Dat ligt maar net aan de omstandigheden, zoals we maar al te duidelijk gemerkt hebben. Vanuit onze luie stoel kunnen we wel zeggen ‘doe mij de Duc maar’ en dat zou ik ook het liefst roepen. Maar als ik dan weer wakker word ben ik weer terug op de bewoonde wereld en zal het moeten doen met wat ik heb.

Technische gegevens