Test: Ducati Scrambler

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Milagro

Het verhaal

Wie het afgelopen jaar de terugkeer van de Ducati Scrambler heeft gemist heeft ofwel op de bergtoppen van Nepal of de Zuidpool gebivakkeerd: met militaire precisie is vanaf tweede Pinksterdag de wereld op de komst van de Scrambler voorbereid. Dát was de dag dat in een gele zeecontainer de Scrambler door het eigen personeel kon worden aanschouwd, waarna het tijdens het WDW 2014 de beurt aan de Ducatisten was. Vanaf dat moment ging het snel, op alle sociale media wWat zei je, 50 mph de limiet en ze zijn streng? Mwahh, no risk nu fun...erd de nieuwe Scrambler geteased en werd er naar de climax – de Intermot in Keulen waar de Scrambler familie officieel werd onthuld – toegewerkt.

Dat Ducati met de Scrambler niet zomaar een nieuwe motor aan het gamma toevoegt, maar eerder een compleet nieuw merk wordt ons snel duidelijk als de motor in Palm Springs aan de wereldpers wordt gepresenteerd. “Scrambler is Scrambler”, aldus Mario Alvisi, de projectleider en Brand Director van de Scrambler. Scrambler is een nieuwe benadering van motorrijden die niet zozeer vanuit performance en technologie, maar vrijheid, fun en het delen van positieve emotie komt. Twee wielen, een breed stuur, een rechttoe-rechtaan motorblok en oneindig veel lol, zo wordt door Mario in een notendop de essentie van de nieuwe Scrambler samengevat.

Meer dan alleen een nieuwe motor dus, die nieuwe Scrambler, een compleet nieuwe wereld die in een nieuwe range van modellen tot uitdrukking wordt gebracht die het startpunt zijn om aan de verschillende behoeftes van de individuele motorrijder te voldoen. In basis zijn echter alle vier de modellen identiek en bestaan uit een klassieke onderdelen als het trellis buizenframe, het tweekleps motorblok dat we kennen van de Monster 796 en Hypermotard 796, de oogdruppelvormige tank en de aluminium achterbrug, gecombineerd met hedendaagse moderne onderdelen als LED verlichting en LCD instrumentarium. Het brede stuur en het lage zadel staan garant voor een comfortabele en ontspannen zithouding, wat samen met het lage gewicht en dito zwaartepunt en de banden met redelijk noppenprofiel in elke situatie voor de nodige fun moet zorgen.

Naast de standaard Icon versie, die in de kleuren geel en rood leverbaar is, heeft Ducati drie verschillende specials uitgebracht: Urban Enduro, Full Throttle en Classic, voorzien van een eigen Scrambler logo en unieke interpretatie van het Scrambler gevoel. De Urban Enduro is voor Enduro enthousiastelingen die in een handomdraai van het stadse verkeer naar landwegen willen switchen, de Full Throttle is voor rijders die opgewonden raken van Flattrack racing en zelf ook graag een motor tot de limiet willen pushen, terwijl de Classic is bedoeld voor liefhebbers van een jaren ’70 look met oog voor detail en het compromisloze comfort en plezier van een hedendaagse fiets.

Het verhaal van de Scrambler houdt bij de vier verschillende uitvoeringen niet op: er is een ongekend lange waslijst aan accessoires samengesteld, door Ducati de ‘ingrediënten’ genoemd om de Scrambler verder te personaliseren, van speciale onderdelen voor de Scrambler zelf tot vrijetijdskleding voor z’n baas. Volgens Ducati omvat de accessoire-catalogus 60 items, het dubbele vergeleken met elk ander Ducati model, waarbij opmerkelijk slechts één onderdeel is opgenomen om de Scrambler motorisch te pimpen: het Termignoni uitlaatsysteem dat standaard in het pakket van de Full Throttle zit.

De motor

Tot zover de reclamespot, terug nu naar de Scrambler die niet als retro-versie van de oorspronkelijke Scrambler moet worden gezien, maar als een nieuwe door het iconische jaren ’70 model geïnspireerde fiets die van moderne hedendaagse specificaties is voorzien. Specificaties als de upside down voorvork, de aluminium velgen, de radiaal gemonteerde remklauw, de banaanvormige aluminium achterbrug en de excentrisch geplaatste monoshock. Het designteam kreeg de opdracht mee om zoveel mogelijk stijlelementen van de oAls je nou hier vlak langs de afgrond langs de motor helemaal dwars trekt, voor de foto?orspronkelijke Scrambler mee te nemen in het ontwerp van de nieuwe fiets. Tot in het kleinste detail is daarbij goed over alles nagedacht. De druppelvormige tank is van losse zijcovers voorzien die van gepolijst aluminium zijn gemaakt en eenvoudig met andere covers uit het accessoirepakket uit te wisselen zijn. Het zadel is volgens Ducati zo gevormd dat de enerzijds de Scrambler z’n begeerlijke looks geeft, terwijl het anderzijds de motor voor motorrijders in alle soorten en maten toegankelijk moete hebben gemaakt. Voor mij persoonlijk zit de Scrambler perfect, niet eerder op een Ducati plaatsgenomen die zó comfortabel zit. Dankzij de standaard al relatief lage zit van 790 mm kunnen beide voeten probleemloos aan de grond, de afstand  naar het hoge stuur is lekker kort en de voetsteunen zitten voor Ducati begrippen ongekend laag, zonder dat dit ten koste van de grondspeling is gegaan.

We zeiden het al, het ontwerpteam onder leiding van Mario Alvisi heeft oog voor detail gehad. Zo is de tankdop zo gevormd dat hij oogt als een oude schroef-tankdop, terwijl het LED achterlicht z’n licht in een massieve U-vorm weergeeft. De ruimte tussen en naast de U wordt met kleine LED-jes voor het achterlicht gebruikt. Ook in de koplamp is van de speciale LED-techniek gebruik gemaakt: als een aparte buitenring is de LED-dagrijverlichting in de koplamp verwerkt. De reflector in de koplamp zelf is van een Ducati logo voorzien, terwijl het contactslot – net als z’n voorganger – is geplaatst. Vooruit, niet helemaal, maar het geeft je wel dat idee. Zelfs de contactsleutel is een knipoog naar de oorspronkelijke Scrambler. Het display heeft de vorm van een ouderwetse tellerklok, maar dan geheel digitaal met de bediening op het stuur. N 
Sierlijk in het kwadraat, de banaanvormige achterbrug.

Het 803 cc Desmodue motorblok, nu van 11° klepoverlap voorzienog niet genoeg ‘Classic meets modern Technology’ voor je? Onder het zadel is een USB aansluiting aangebracht die je smartphone tijdens het rijden oplaadt, waardoor je de telefoon bijvoorbeeld tevens als navigatie kunt gebruiken.

Kloppend hart van de Scrambler is het welbekende luchtgekoelde 803 cc tweekleps motorblok, dat inwendig onderhanden is genomen en daarmee al voldoet aan de toekomstige Euro 4. Visueel verschilt het motorblok door toepassing van fraai machinaal bewerkte aluminium covers over de tandriem van de nokkenas en de koppeling. Inwendig zijn krukas en zuigers identiek aan die van de Monster 796 en Hyper 796, maar zijn de nokkenassen voor een lineaire vermogensafgifte nieuw ontworpen, waarbij tevens de Ducati 11° klepoverlap is toegepast. Ook de 2-in-1 uitlaat is speciaal voor de Scrambler ontworpen. De slipper-assist koppeling is kabel bediend en ten opzichte van een normale Duc inderdaad licht te bedienen, maar voelt nog altijd zwaarder dan een slipper-assist uit huize KTM of Team Green. De Desmodue L-Twin wordt opgegeven voor een topvermogen van 75 pk bij 8.250 toeren en een koppel van 68 Nm bij 5.750 toeren per minuut, de onderhoudsinterval is op 12.000 kilometer gezet. Ten opzichte van de Monster 796 is de souplesse van het motorblok enorm, afknijpen tot 2.000 toeren in zesde versnelling is geen enkel probleem, maar het blok heeft nog steeds het liefst dat in het digitale display de blokjes van de toerenteller tot vierduizend toeren zijn gevuld.

Ja, ik heb net een windje gelaten ja. Maar ik zweer je, het was maar een kleintje...

Palm Desert and the Mountains

Als vanuit Palm Springs koers richting de bergen wordt gezet wordt op de kaarsrechte zesbaansweg dwars door de woestijn de injectie van de Scrambler aardig op de proef gesteld. Zolang er met wegrijden snel wordt opgeschakeld is er geen vuiltje aan de lucht, maar als de motor in een verhoudingsgewijs te hoge versnelling staat voelt de initiële gasopname té direct. Zo rond de 5.000 toeren in tweede versnelling is het effect het ergst, maar het fenomeen doet zich ook in andere versnellingen en bij andere toerentallen voor. Het nieuwe uitlaatsysteem heeft de Desmodue L-Twin behoorlijk stil gemaakt, maar Ducati heeft ons met de hand op het hart beloofd dat dát met de Termignoni uitlaatpijp weer wordt goedgemaakt. Trouwens, over versnellingsbakken gesproken: de zesversnellingsbak schakelt strak, direct en vederlicht, maar heeft soms wel wat moeite om de neutraalstand te vinden.

Behoudens die initiële gasopname is er maar weinig op de Scrambler aan te merken. Dankzij de ontspannen zit en het brede en hoge stuur heb je vanaf de eerste meters controle over de fiets. Sterker, de Scrambler is niet alleen de lichtst sturende Ducati ooit, ook voor de concurrentie zal de fiets een pittige kluif zijn. De motor stuurt ontzettend licht en direct en blijft te allen tijde mooi het ingezette spoor volgen. Pas als in de bergen een lege weg met vloeiende bochten voor ons ligt worden de beperkingen van de Scrambler zichtbaar: bij insturen met 95 mijl per uur wordt de voorkant licht nerveus, maar zonder dat het gevaarlijk wordt.

Ligt daar nou een State Trooper in de berm verstopt? Maar effe rustig an dan 

Onder die omstandigheden laat de vering merken dat de grens is bereikt, maar dat kunnen we alleen maar als positief zien: die grens ligt namelijk veel verder dan waarvoor ‘ie eigenlijk is bedoeld. De niet instelbare 41 mm Kayaba upside down en qua veervoorspanning instelbare Kayaba monoshock (met beide 150 mm veerweg) weten oneffenheden goed te absorberen en staan on-Ducati eens niet ongenadig straf afgesteld. Zelfs als het anker in vorm van een enkele 330 mm remschijf (dezelfde diameter als de 1199 Panigale Superbike) met Brembo M 4.32 Monobloc radiaal gemonteerde vierzuiger remklauw wordt uitgegooid vertoont de Scrambler geen buitensporig gedrag. De rem mist de initiële bite waar Monoblocs om berucht zijn, maar is daarentegen juist goed te doseren en dat past -eerlijk is eerlijk- beter bij het karakter van de fiets.

Het Bosch 9.1 MP AMS tweekanaals ABS systeem doet als engel op je schouder op de achtergrond z’n werk en is bovendien zelfs onder het rijden via het menu eenvoudig uit te schakelen.
“The Land of Joy” kan trouwens ook stout worden geïnterpreteerd: in eerste versnelling kan de fiets met speels gemak op het achterwiel worden gezet en ook onverharde wegen hoeven niet te worden geschuwd. De nieuwe banden die Pirelli speciaal voor de Scrambler heeft ontwikkeld hebben een behoorlijk noppenprofiel dat opmerkelijk genoeg zijn oorsprong heeft gehad als… regenband in het WK Superbike. Waar bij offroad rijden de associatie met een 19” (of nog liever: een 21”) voorwiel wordt gemaakt heeft Ducati voor een 18” compromis gekozen. De combinatie 110/80 ZR 18” voor en 180/55 ZR 17” achter van de MT60 RS banden is nogal apart, maar zorgt er wel voor dat ondanks de brede achterband de Scrambler vederlicht stuurt en dankzij het ‘regenband-noppenprofiel’ onder minder ideale omstandigheden evenals bijvoorbeeld het strand nog altijd over voldoende grip beschikt.

Conclusie

Veertig jaar nadat de productie van de oorspronkelijke Scrambler is stilgelegd heeft Ducati het model een nieuw leven ingeblazen. Met de Scrambler heeft Ducati perfect ingespeeld op het sentiment van veel motorrijders die wars van elektronica zijn en terugverlangen naar de eenvoudige tijd van vijftig jaar terug, toen er geen 100 pagina dikke pdf hoefde te worden bestudeerd voordat een nieuwe motor kon worden gestart.

Dat een motor niet meer hoeft te zijn dan twee wielen, een tank, een stuur, een motorblok en wat buizen om alles bij elkaar te houden, daarvan is de Scrambler het levende bewijs. Het is de meest toegankelijke Ducati ooit die dankzij een uitgekiende marketingstrategie voor een nieuwe manier van leven staat. En wie wil er nou niet eeuwig in ‘The Land of Joy’ zijn?

Routebeschrijving naar The Land of Joy. Nog vragen?

• concept, meest toegankelijke Ducati ooit, funfactor
• initiële gasopname niet 100%, de weerman van Palm Springs

Een beetje geschiedenis

De komst van de oorspronkelijke Scrambler hebben we de gebroeders Berliner te danken, importeurs van Ducati in de Verenigde Staten in de jaren ’60 van de vorige eeuw. Zij wilden een motor die Amerikaanse bikers aan zou spreken. Het eerste contact werd gelegd door Giorgio Monetti – beroemd om zijn trip-rond-de-wereld met Leopoldo Tartarini – die destijds verkoop manager bij Ducati was. Er werd overeengekomen dat de motor extreem praktisch zou moeten zijn en het ontwerp werd aan Renzo Neri toevertrouwd. Ondanks dat hij in die tijd Technical Department Manager als titel op zijn visitekaartje had staan stond Neri bekend om zijn twee rechterhanden: het ontwerp van de tank, het zadel en de spatborden zijn door hem zelf gemaakt.

De eerste Scrambler ging in 1962 in productie en was ononderbroken in productie tot 1968, toen de echte ‘Long Engine Cover’ Scramblers verschenen, gevolgd door de 250 en 350 versies en, in 1969, de 450. De eerste series Scrambler werden continue technisch vernieuwd, totdat de productie in 1975 werd stopgezet. Om een aantal redenen was de Scrambler een enorm succes. Allereerst ademde de motor de rebelse, onconventionele geest van die tijd uit. Ze had een exceptioneel goed frame, goed genoeg om mee te racen. Ze werd aangedreven door een motor die voor dat doel was gebouwd en een goede algemene performance had, en was dankzij haar perfecte neutrale rijpositie een van de meest vermakelijke motoren uit die tijd. En niet onbelangrijk: de motor was cool.

Het eerste Scrambler model wordt wereldwijd gezien als een meeting point tussen de Amerikaanse en Europese scholen van motorfietsen. Een motor die een nieuw tijdperk inluidde, het werd een mijlpaal voor Ducati op dezelfde manier als de 916 en Monster dat decennia later zouden doen.

De ingredienten

Vernoemd naar het Engelse werkwoord “to scramble” (vermengen) is de Ducati Scrambler een manier om als rijder je identiteit en levensstijl uit te drukken. De vier verschillende modellen (Icon, Full Throttle, Classic en Urban Enduro), waarover later meer, zijn slechts het startpunt van wat een unieke, persoonlijke creatie kan zijn. Dankzij een ongekend grote waslijst van maar liefst 60 accessoires kan de Scrambler geheel naar eigen geur en smaak worden aangepast.

Net als Ducati in het verleden met de “Monster-Art” modellen heeft gedaan, kunnen ook bij de Scrambler onderdelen eenvoudig worden uitgewisseld en in verschillende varianten leverbaar. Zo zijn er verchroomde, matzwarte, gestoffeerde of carbon look tankinserts leverbaar, evenals een arsenaal aan verschillende voor- en achterspatborden, hoge of lage kentekenplaathouder, hoog of laag Termignoni uitlaatsysteem en verschillende zadels leverbaar. Om maar even een paar dingen te noemen.

Merchandise

Zelf-expressie

We zeiden het al: Ducati is met de Scrambler veel verder gegaan dan gewoon een nieuw model lanceren: Scrambler is een manier van leven, een manier van jezelf uitdrukken. Mocht je vanwege het arsenaal aan individualiseringsopties door de bomen het bos niet meer zien heeft Ducati het je voor de prijs van € 10.790 (€ 9.990 BE) met drie verschillende specials (vier als je de standaard versie die als Icon door het leven gaat meetelt) een stuk gemakkelijker gemaakt. Uiteraard kan elk model op zich nog verder worden aangekleed.

Full Throttle
Voor de Full Throttle is de inspiratie uit de race-wereld die Flat-track racen heet gehaald. De “Deep Black” tank – die van een toegewijd logo met geel/zwarte achtergrond is voorzien – ademt volgens Ducati snelheid uit, evenals het korte zadel dat met z’n gele ‘nummerplaten’ door het Flat-track gebeuren is geïnspireerd. Het eindresultaat is volgens Ducati een sportieve look en uitmuntende rij-comfort. Als enige van de drie specials is de Full Throttle met het Termignoni uitlaatsysteem uitgerust, dat voor straatgebruik is gehomologeerd. Verder is de fiets voorzien van een lager, taps gevormd zwart stuur en een kort voorspatbord.

Classic
De Classic is motorrijders die styling en details uit de jaren ’70 willen, gecombineerd met het rijplezier en het praktische gebruik van een moderne fiets. Met haar stalen spatborden en gespaakte wielen vertegenwoordigt deze uitvoering volgens Ducati misschien nog wel het meest de essentie van motorrijden. Het Scrambler Classic logo op de tank lijkt het meest op het jaren ’70 model, de “Orange Sunshine” kleurstelling en het bruine zadel met Chesterfield-achtig patroon maken de Classic af. 

Technische gegevens